Βιβλία

Sophie Kinsella: Σου χρωστάω χάρη

4:48:00 μ.μ.



  

Ο Μάρτιος ξεκίνησε πολύ ευχάριστα και αισιόδοξα με ένα βιβλίο που "ρούφηξα" σε τρεις μέρες. Πραγματικά με άφησε απίστευτα χαρούμενη και ενθουσιασμένη. Είχα διαβάσει ένα ακόμα βιβλίο της συγγραφέως και είχα, επομένως μία άποψη γι' αυτήν, αλλά το "Σου χρωστάω χάρη", το ερωτεύτηκα.

Ειλικρινές, αθώο, ρομαντικό, αστείο, αληθινό, είναι λίγα από τα επίθετα που θα χρησιμοποιούσα, για να το χαρακτηρίσω, σε περίπτωση που θέλετε να σχηματίσετε μία άποψη ή να πάρετε μία γνώμη. Διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα ( όπως σας είπα διάβασα τις τετρακόσιες και κάτι σελίδες του σε τρεις μέρες) και σας δημιουργεί πολύ όμορφα συναισθήματα. Γενικά, δεν το βαρέθηκα στιγμή, έχει ελάχιστα το ύφος ημερολογίου αλλά είναι και κάπως σαν να βρισκόμαστε στο μυαλό της πρωταγωνίστριας, της Φίξι. Ο χαρακτήρας της είναι αφελής με έναν τρόπο, που σε κάνει να την αγαπήσεις από τη πρώτη στιγμή και εκεί που πιστεύεις ότι διαβάζεις απλά ένα βιβλίο, για να περάσει η ώρα σου, συνειδητοποιείς πως μόλις σου δίδαξε κάποια μαθήματα ζωής ή σε άφησε με μία όμορφη γεύση για το τι σημαίνει οικογένεια, έρωτας, ειλικρίνεια και αφοσίωση. Αυτή είναι η Kinsella στα βιβλία της και δεν θα μπορούσα παρά να τη θαυμάζω, όπως και τον τρόπο γραφής της, ο οποίος δεν είναι καθόλου κουραστικός. Αντίθετα απολαμβάνεις κάθε σελίδα και παρακολουθείς τα γεγονότα χωρίς καν να αντιληφθείς ότι διαβάζεις τρεις ώρες.


Λίγα λόγια:

Η Φίξι Φαρ έχει μεγαλώσει με το μότο του πατέρα της Πάνω απ’ όλα η οικογένεια. Αλλά από τότε που εκείνος πέθανε, τρέχει για όλα μόνο της στην οικογενειακή επιχείρηση, ενώ τα αδέλφια της τεμπελιάζουν.
Μια μέρα, σ’ ένα καφέ, ένας άγνωστος της ζητά να έχει για μια στιγμή τον νου της στο λάπτοπ του, κι εκείνη όχι μόνο το προσέχει, αλλά το σώζει από βέβαιη καταστροφή. Ο Σεμπ, όπως συστήνεται, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, της υπογράφει μια δήλωση ότι της χρωστάει χάρη. Η Φιξι το παίρνει στ’ αστεία∙ άλλωστε ποτέ δε θα του ζητούσε τίποτα. Σωστά;
Κάποια στιγμή, όμως, ξαναμπαίνει στη ζωή της ο παιδικός της έρωτας, ο Ράιαν, που έχει μείνει άνεργος. Τότε η Φίξι, που δεν ήθελε τίποτα για τον εαυτό της, ζητάει από τον Σεμπ να του δώσει μια δουλειά. Τώρα, λοιπόν, είναι πάτσι, αλλά σε λίγο πάλι κάτι συμβαίνει κι ο ένας χρωστάει χάρη στον άλλο, και πάει λέγοντας. Πώς θα τελειώσει, άραγε, όλο αυτό;

Μαίρη Μαγουλά: Ως το τέλος του κόσμου

5:24:00 μ.μ.


 Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν επιλέγω τόσο πολύ βιβλία Ελλήνων συγγραφέων μόνο και μόνο επειδή στην πλειονότητα τους, στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, το δράμα και το ύφος των διαλόγων είναι ελάχιστα υπερβολικά για εμένα. Κάποιοι διάλογοι και κάποιοι χαρακτήρες καταλήγουν να είναι σαν να προέρχονται από σαπουνόπερα, χωρίς φυσικά να προσβάλλω το οτιδήποτε. 
Το συγκεκριμένο βιβλίο, είχε μια μια ενδιαφέρουσα αρχή, απτή, αληθινή, ρεαλιστική κατά κάποιο τρόπο. Μου άρεσε το θέμα, το οποίο πραγματευοταν, ακόμα περισσότερο θαύμασα μια συγγραφέα που έγραψε για μια διαδρομή, πολύ ιδιαίτερη, μεγάλη, πανέμορφη που είναι ελάχιστα γνωστή στον κόσμο. Η ψυχή της πρωταγωνίστριας και οι πληροφορίες όλου του ταξιδιού που εξιστορείται ήταν για μένα το πιο αξιόλογο κομμάτι. Όπως και η κατάληξη του βιβλίου εν τέλει. 
Κατά τ' αλλά αυτό το χαρακτηριστικό που προανέφερα, περί σαπουνόπερας, υπάρχει και σε αυτό το βιβλίο. Σε κάποιους διάλογους και σε σημεία που η πρωταγωνίστρια μιλάει για έρωτα με έναν νεαρό συνοδοιπόρο της. Συνιστώ να το διαβάσετε για να μαθαίνετε για το Καμίνο.

Με λίγα λόγια:
Η Στελλίνα επιστρέφει έπειτα οπό χρόνια στο απομονωμένο κυκλαδονήσι, όπου η μητέρα της κατηγορείται για τη δολοφονία της ηλικιωμένης "Εγγλέζας", στην οποίο δούλευε για πολλά χρόνια ως οικονόμος. Η τεταμένη σχέση μητέρας και κόρης, με μνήμες που αναδύονται από το επώδυνο παρελθόν, οδηγεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις.
Τα χρόνια περνούν και η μνήμη έχει κρατήσει επιλεκτικά τις πρώτες εικόνες που έχουν απομείνει φυλακισμένες στα αθώα παιδικά της μάτια. Μια λύπη όμως την πνίγει, μια φωνή μέσα της εξακολουθεί να τη βασανίζει. Έντονη επιθυμία να φύγει την κυριεύει. Να φύγει ναι, αλλά για πού;
Και τότε ένα τυχαίο όπως πιστεύει συναπάντημα έρχεται να σπείρει μέσα της την επιθυμία για "τον δρόμο των αστεριών". Αποφασίζει να διανύσει το Καμίνο, τον πασίγνωστο από τον Μεσαίωνα δρόμο προσκυνήματος προς τον ναό του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας. Ένα ταξίδι γεωγραφικό, ιστορικό, πνευματικό, όπου η Στελλίνα οδηγείται βήμα βήμα, μέσα από συνεχείς αναδρομές στο οδυνηρό παρελθόν, σ' ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας.

Popular Posts

Like us on Facebook

Flickr Images

Ξεκίνησα αυτό το blog για να ικανοποιήσω το πάθος μου για τα βιβλία και την συγγραφή. Μπορεί να γίνεται "χαμός" από διάφορα άρθρα τελείως άσχετα μεταξύ τους αλλά ο καθένας δεν έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό στην προσωπικότητά του.