Όταν οι χαρακτήρες των βιβλίων παίρνουν τη μορφή σου.
3:16:00 μ.μ.
Αυτό το άρθρο το γράφω με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω τώρα, την "Αστυνομία" του Jo Nesbo. Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος με μια πολύ περίεργη διαίσθηση για το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Τα βιβλία, όπως είναι φυσικό, επηρεάζουν αρκετά αυτή την κατάσταση. Οι χαρακτήρες, οι συνθήκες, όλη η ιστορία έμμεσα και άμεσα χαράσσεται με εκπληκτικο τρόπο στο μικρό σύστημα του μυαλού μου και του δικού σας που προφανώς αγαπάτε τα βιβλία για να διαβάζεται το άρθρο. Πολλές φορές μάλιστα, ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα αυτά και συνεχίζουμε να διαβαζουμε βρίσκοντας μία κάποια παρηγοριά, μία ανακούφιση ή και χαρά. Ένας οξύθυμος χαρακτήρας, ένα πρόσωπο επιρρεπές στις εξαρτήσεις, μια ερωτική απογοήτευση, η σχέση μας με τους γονείς μας ή το σύντροφό μας. Όλα αυτά να αντικατοπτρίζουν εμάς τώρα πια, στη δική μας ρεαλιστική και θεωρητικά απτή ζωή.
Αυτό ίσως καταλήξει να αγαπήσουμε τον ήρωα, πολλές φορές να λύσουμε και το δικό μας ζήτημα. Αναρωτηθήκατε όμως αν τελικά καταλήγει να αγαπάμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο και να προσπαθούμε; Γιατί κακά τα ψέμματα το να διαβάζω για τον ευθυνόφοβο επιθεωρητή Χάρι Χόλε δεν με έκανε μόνο να καταλάβω οτι αποποιούμαι μέρος των ευθυνών μου. Με έκανε να ξεκινήσω μια μικρή αυτοκριτική και να προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό. Ίσως είναι υπερβολή να λέω πως ένα λογοτεχνικο βιβλίο με έκανε να ανακαλύψω κάτι τέτοιο. Πίσω όμως από αυτό το βιβλίο κρύβεται ένας άνθρωπος που διαμορφώνει τους χαρακτήρες του πάνω σε πραγματικούς χαρακτήρες της πραγματικής ζωής, δηλαδή εμάς. Δεν είναι ψυχολόγος. Απλα δίνει λύσεις στην εξέλιξη της ιστορίας του και τελικά δεν εξιλεώνει μόνο το χαρακτήρα του, αλλά και εμάς τους ίδιους.
Πόσες φορές δακρύσατε, γελάσατε, σχολιάσατε ή αγαπήσατε ένα βιβλίο; Το κάνατε γιατί κάτι σαν έκανε εντύπωση. Ενα τοπίο, κάποια κατάσταση, ένα πρόσωπο. Κάτι που έμμεσα ταυτίσατε με τη δική σας καθημερινότητα. Εγώ, λοιπόν, αυτό το αποκαλώ εξέλιξη. Πνευματική και προσωπική από την άποψη ότι προσπαθείτε να αποδεχτείτε, να διορθώσετε, να γνωρίσετε στοιχεία του εαυτού σας. Να αγαπήσετε, να μοιραστείτε, να πείτε "ο τάδε του βιβλίου έκανε αυτό. Μήπως να το προσπαθήσω; " . Δεν θα χάσετε και κάτι. Μην το θεωρείτε σε καμία περίπτωση γελοίο, να "εισάγετε" κάτι από το βιβλίο στη δική σας ζωή. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως το βιβλίο μπορεί να το έγραψε κάποιος που κάθεται δίπλα σας στη καφετέρια.
Αυτό ίσως καταλήξει να αγαπήσουμε τον ήρωα, πολλές φορές να λύσουμε και το δικό μας ζήτημα. Αναρωτηθήκατε όμως αν τελικά καταλήγει να αγαπάμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο και να προσπαθούμε; Γιατί κακά τα ψέμματα το να διαβάζω για τον ευθυνόφοβο επιθεωρητή Χάρι Χόλε δεν με έκανε μόνο να καταλάβω οτι αποποιούμαι μέρος των ευθυνών μου. Με έκανε να ξεκινήσω μια μικρή αυτοκριτική και να προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό. Ίσως είναι υπερβολή να λέω πως ένα λογοτεχνικο βιβλίο με έκανε να ανακαλύψω κάτι τέτοιο. Πίσω όμως από αυτό το βιβλίο κρύβεται ένας άνθρωπος που διαμορφώνει τους χαρακτήρες του πάνω σε πραγματικούς χαρακτήρες της πραγματικής ζωής, δηλαδή εμάς. Δεν είναι ψυχολόγος. Απλα δίνει λύσεις στην εξέλιξη της ιστορίας του και τελικά δεν εξιλεώνει μόνο το χαρακτήρα του, αλλά και εμάς τους ίδιους.
Πόσες φορές δακρύσατε, γελάσατε, σχολιάσατε ή αγαπήσατε ένα βιβλίο; Το κάνατε γιατί κάτι σαν έκανε εντύπωση. Ενα τοπίο, κάποια κατάσταση, ένα πρόσωπο. Κάτι που έμμεσα ταυτίσατε με τη δική σας καθημερινότητα. Εγώ, λοιπόν, αυτό το αποκαλώ εξέλιξη. Πνευματική και προσωπική από την άποψη ότι προσπαθείτε να αποδεχτείτε, να διορθώσετε, να γνωρίσετε στοιχεία του εαυτού σας. Να αγαπήσετε, να μοιραστείτε, να πείτε "ο τάδε του βιβλίου έκανε αυτό. Μήπως να το προσπαθήσω; " . Δεν θα χάσετε και κάτι. Μην το θεωρείτε σε καμία περίπτωση γελοίο, να "εισάγετε" κάτι από το βιβλίο στη δική σας ζωή. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως το βιβλίο μπορεί να το έγραψε κάποιος που κάθεται δίπλα σας στη καφετέρια.
0 σχόλια