Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο αδερφές. Η μία καταλήγει στη φυλακή να πληρώνει για μια δολοφονία ήδη από τα δέκα της χρόνια. Η άλλη στιγματίζεται και ζει τη ζωή της, έχοντας αλλάξει ταυτότητα. Εκεί που όλα, βαίνουν καλώς μια εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού, φέρνει το παρελθόν, ξανά στην επιφάνεια. Οι δύο αδερφές συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο και σίγουρα πολλά πράγματα παραμένουν κρυμμένα. 

Αν το βαρεθείτε, απλά συνεχίστε το. Πραγματικά στο τέλος, όλα παρουσιάζονται με ένα τρόπο τόσο φυσιολογικό, σαν να γράφεται ένα παραμύθι αλλά πρόκειται για ένα ψυχολογικό παιχνίδι. Το τέλος του δεν αφήνει ερωτηματικά αλλά σίγουρα μια αίσθηση αδικίας και ίσως... ανατριχίλας. Κατά τ' άλλα είναι καλογραμμένο, με έμφαση στις στιγμές όπου η συγγραφέας παρουσιάζει κάποια προφανή γεγονότα με ένα τρόπο που σε βάζει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βλέπεις. 

Λίγα λόγια:

"Σου αρέσουν οι καραμελίτσες;" είπε η Λόρελ. "Έχω να σου δώσω αν θέλεις".
Η Ρόζι ένιωσε το πάνω χείλος της να μυρμηγκιάζει.
Δεν είπε όμως τίποτα. Περίμενε.
Το κοριτσάκι αναδεύτηκε στη θέση του στο μπροστινό μέρος του αλόγου. Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα με μια μαργαρίτα. Γαλάζιο σορτσάκι. Είχε ένα πιαστράκι στα μαλλιά, ροζ και αστραφτερό. Η Ρόζι άπλωσε το χέρι της να το αγγίξει. Ήταν πανέμορφο.
Όπως και τα χρυσά μαλλιά του κοριτσιού.
Η Λόρελ και η Ρόζι. Τα Κορίτσια των Λουλουδιών. Έτσι τις βάφτισαν οι δημοσιογράφοι. Είπαν πως πήραν το μικρότερο παιδάκι για να παίζουν. Δεν ήθελαν να του κάνουν κακό. Η μία καταδικάστηκε για φόνο. Η άλλη συνέχισε τη ζωή της με άλλο όνομα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ένα άλλο παιδί εξαφανίζεται. Και τα Κορίτσια των Λουλουδιών θα ξαναγίνουν πρωτοσέλιδο.
Κανένας δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία τους.
Τώρα δε θα μπορέσετε να την ξεχάσετε ούτε εσείς.