"Ο γιός του Ιταλού" είναι ένα συγκινητικό βιβλιο. Αυτό σκέφτηκα όταν το τελείωσα, αλλα και σε πολλά σημεία του καθώς το διάβαζα. Σου βγάζει μια σιωπηλή και έντονη συγκίνηση, ωστόσο που δεν εκφράζεται πότε ως δράμα. Είναι αληθινά γεγονότα, αληθινοί άνθρωποι που γνωρίζουν από τη σκληρότητα της ζωής και πως κάποιες φορές το συναίσθημα δεν έχει τόσο χώρο, όταν πρέπει να φροντίσεις για να επιβιώσεις αλλά και για να επιβιώσει η οικογένεια σου. Σίγουρα, ωστόσο η οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο. Από το παρελθόν μέχρι και το μέλλον του Τσίρο του πρωταγωνιστή, ο οποίος προσπαθεί να βρει τον πατέρα του και αρχίζει να ανακαλύπτει σιγά σιγά το νήμα της ιστορίας. Μιας ιστορίας δικής του και ταυτόχρονα το ποιος πραγματικά είναι.
Αξιόλογο και ενδιαφέρον βιβλίο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα που έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες που δεν αγνοείς.
Λίγα λόγια:
4 Σεπτεμβρίου 1943. Το Roma, θωρηκτό του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού, αποπλέει από τη ναυτική βάση της Λα Σπέτσια, αλλά στα στενά του Μπονιφάτσιο βομβαρδίζεται από τη Λουφτβάφε. Οι επιζώντες ξεκινούν ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει στο Κάλντες ντε Μαλαβέγια, ένα μικρό χωριό της Καταλονίας όπου θα εγκατασταθούν σε αναμονή της επιστροφής τους στην Ιταλία. Εκεί, ο Τσίρο, ένας από τους Ιταλούς ναύτες, που σφυρίζει διαρκώς ναπολιτάνικα τραγούδια, συναντά την Τζοάνα, μια παντρεμένη γυναίκα που φυτεύει γαρίφαλα για να βρει διέξοδο από τον τελματωμένο γάμο της.
Εξήντα χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Ματέου αποφασίζει να βρει τον άντρα που όλοι πιστεύουν ότι είναι ο πραγματικός του πατέρας.
