*ΠΡΟΣΟΧΗ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΣΠΟΙΛΕΡ*Φτάνοντας στην εκπνοή του χρόνου δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ότι ένα συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσίασε έναν φανατικό και αυστηρό βιβλιοφάγο. Κατατάσσω τον εαυτό μου στους αυστηρούς όταν έχει να κάνει με αστυνομικό μυθιστόρημα. Παρόλα αυτά στο είδος του δυστοπικού, μόνο ένα μου έκλεψε για πάντα την καρδιά. Η τριλογία (προσεχώς τετραλογία νομίζω με μία ακόμη νουβέλα) του Pierce Brown "Κόκκινη Ανατολή". Αυτή η σειρά είναι σαν λουλούδι που ανθίζει και από μικρό και αδιάφορο γίνεται μεγάλο και πανέμορφο.
Είχα την τύχη να λάβω το τρίτο βιβλίο ακριβώς λίγες μέρες μετά την πρώτη έκδοση του στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενη και ενθουσιασμένη. "Το αστέρι της αυγής" εντυπωσιάζει από τις πρώτες σελίδες του. Πόλεμος, μοναξιά, αγάπη, θλίψη, θάνατος, προδοσία όλα αναμεμειγμένα, από τη σοβαρή και αξιόλογη πλευρά τους, σε ένα εξαιρετικό και πλεγμένο αριστοτεχνικά μυθιστόρημα. Μπορώ να πω πως περιλαμβάνει μία ποικιλία συναισθημάτων και ερωτημάτων που ταλανίζουν τη σημερινή κοινωνία κάνοντας περήφανο το είδος του(δυστοπικό = παρουσίαση μίας ζοφερής κοινωνίας με μεγάλα παγκόσμια, σύγχρονα προβλήματα χωρίς να προτάσσει λύσεις απαραίτητα).
Η αρχή γίνεται με τον πρωταγωνιστή, τον Ντάροου, φυλακισμένο να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του και το σκοτάδι που τους ζωντανεύει. Είναι αξιοπρόσεκτο πως ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιους από τους προβληματισμούς του Ντάροου και μακάρι πραγματικά να μπορούσα να σας πω περισσότερα για κάθε σκηνή που με εντυπωσίασε και που ισχύει η παραπάνω παρατήρηση. Στη συνέχεια, μετά την απελευθέρωση του καταλήγει μαζί με την οικογένεια του. Αλλά όχι μόνο με την εξ αίματος οικογένεια αλλά και με κάποιους από τους ανθρώπους που έγιναν αγαπητοί στα προηγούμενα βιβλία και όλοι μαζί συνθέτουν ένα ζεστό και ειλικρινές σύνολο μυθιστορηματικών προσώπων. Ποτέ δεν θα βγάλω από την καρδιά μου τον μικρό στο μέγεθος αλλά μεγάλο στην καρδιά Σέβρο, τον υπέροχο Ραγκναρ και τους Τηλεμάνους.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένας μεγάλος αγώνας ανασύνταξης δυνάμεων, ανατροπών, πολιτικών σχεδίων και τόσων πολλών για να ξεκινήσει η επανάσταση που περιμέναμε όλοι. Στην αιχμαλωσία του Υδράργυρου απλά απολαύστε την ομιλία του. Διαβάστε την και ξαναδιαβάστε την και δείτε να ξετυλίγεται η δική μας κοινωνία. Αντιλήψεις πως η κοινωνία πρέπει να στηρίζεται στον δίκαιο ανταγωνισμό, πως η βάση της κοινωνικής πυραμίδας διαμόρφωσε όλη τη πυραμίδα και όμως η κορυφή κυριαρχεί. Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχείο: η ιδεολογία της σημερινής αλλά και της ιδεατής κοινωνίας ζει σε αυτό το βιβλίο.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και την άφιξη του Ντάροου στη πατρίδα των Οψιδιανών. Στη πατρίδα της πολεμικής φυλής που ζει κάτω από τα δεσμά των Χρυσών τους οποίους θεωρούν θεούς τους. Ο Κηλιδωμένος Ράγκαρ επιστρέφει στη πατρίδα του και το κύκνειο άσμα του είναι συγκινητικό και υποδηλώνει πως ο καθένας μπορεί να αλλάξει ακόμα και αν έχει βουτήξει για τα καλά στο σκοτάδι.
Ένα τελευταίο κομμάτι. Η συγχώρεση είναι η βάση της φιλίας. Και η φιλία του Ντάροου με τον Κάσσιο αναγεννήθηκε μέσα από αυτό.
Δεν μπορώ να σας πω περισσότερα. Αξίζει να περάσετε ώρες ολόκληρες αγαπώντας τον Ντάροου, τον Σέβρο και το κάθε μικρό και μεγάλο πρωταγωνιστή αυτού του βιβλίου.
Προσωπικά ήταν το καλύτερο που διάβασα μέσα στο 2017.
Και επί τη ευκαιρία, εύχομαι να έχετε μία νέα χρονιά γεμάτη υγεία, χαρά, χαμογελά και πολλά βιβλία να ομορφαίνουν τις στιγμές σας.
