Στις πρώτες σελίδες του μου φάνηκε ενδιαφέρον, καθώς ο πρωταγωνιστής πήγαινε κάθε χρόνο, σε μία παραθαλάσσια πόλη της Ιταλίας, στην οποία είχαν εξοχικό με τη σύζυγό του και παραθέριζαν. Η προσωποποίηση, δηλαδή, αυτής της καλοκαιρινής σιέστας που όλοι θα "παίρναμε" μαζί μας στην παραλία ή απλά στο μπαλκόνι του σπιτιού μας. 

Ο πρωταγωνιστής είναι συγγραφέας. Όχι πετυχημένος, αλλά αρκετά πνευματώδης. Θα έλεγα προκλητικά, ειρωνικά και κυνικά πνευματώδης σε σημείο που πολλές φορές θεώρησα πως προκαλούσε την ίδια του την κακιά τύχη. Ο γάμος του, είναι ιδιαίτερος, με την έννοια πως η επικοινωνία με την σύζυγό του αφορούσε θέματα που θα μπορούσαν να συζητήσουν και δύο ξένοι: για τον κόσμο, τον πολιτισμό, την λογοτεχνία, τις ερωτικές σχέσεις. Αυτό που μένει σε όλο το βιβλίο είναι η εμμονή - όχι έρωτας, κατ'εμέ - με μία μικρότερη σε ηλικία, από αυτόν, κοπέλα, η οποία έρχεται και αυτή για διακοπές στην ίδια πόλη και κάθε καλοκαίρι. Όλες οι σελίδες του κυλάνε κάπως έτσι. Αργά, μελαγχολικά, σαν ένα καυτό, καλοκαιρινό μεσημέρι και θα μπορούσα να πω πως δεν μου έφτιαξε ιδιαίτερα την διάθεση, παρά με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα σε κάποια σημεία του.

Λίγα λόγια:

Ένα αυγουστιάτικο βράδυ ένας άντρας πρωτοσυναντά μια κοπέλα στο τραπέζι ενός παραθαλάσσιου ρεστοράν. Εκείνη εμφανίζεται μπροστά του ως η επιθυμία που δεν είχε εκφράσει, εκπληρωμένη από ένα αστέρι που δεν είχε δει να πέφτει. Κι όμως, αυτή η τυχαία συνάντηση τον στιγματίζει κι ανάμεσα στους δυο τους ξεκινά μια ιδιαίτερη ιστορία, κάθε καλοκαίρι, σαν ένα σταθερό ραντεβού. Γύρω τους η Ρώμη και το παραθαλάσσιο θέρετρο Τσιρτσέο είναι λουσμένα στο ίδιο αμείλικτο φως που τυφλώνει τους ήρωες του Καλοκαιριού.