Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα πως το τρίτο βιβλίο της σειράς δεν θα μεταφραζόταν τόσο γρήγορα. Όμως μόλις το είδα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι αρκετά περίεργη και ενθουσιασμένη για τη συνέχεια. Είχα ήδη μάθει κάποιες λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει, κάποια στοιχεία για τους χαρακτήρες και δυστυχώς δεν εξεπλάγην όταν διάβαζα εκείνα τα σημεία στο βιβλίο. Βλέπετε αυτό γίνεται όταν ακολουθείς ξένους bookstagrammers και τα βιβλία αυτής της συγγραφέως είναι αρκετά διαδεδομένα.Αρχικά να δηλώσω πως είναι απίστευτα μεγάλο τόσο σε όγκο σελίδων όσο και σε όγκο γραμμών σε κάθε σελίδα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν έχεις να διαβάσεις κάτι και το απολαμβάνεις όπως εγώ έκανα, δύο βδομάδες τώρα. Τα γεγονότα δεν είναι ιδιαίτερα πολλά. Ωστόσο τραβάνε πολύ χρονικά. Το κυρίως θέμα, είναι ο πόλεμος μεταξύ της Πρίθιαν και του βασιλιά του Χάιμπερν.
Προσωπικά θα κρατήσω δύο-τρία πράγματα που μου άρεσαν πάρα πολύ και σκηνές που με έκαναν να ανατριχιάσω. Αρχικά η σκηνή συνάντησης του Σούριελ με τη Φέιρα και η φυγή του Άζριελ και της Φέιρα από το στρατόπεδο του Χάιμπερν ήταν αξιόλογες. Ειδικά για ο Άζριελ είναι ένας χαρακτήρας που μετά από δύο βιβλία, επιτέλους τον βλέπουμε πιο συχνά και ξετυλίγονται περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα του. Επίσης η Νέστα και ο Κάσιαν είναι ένα πιθανό ζευγάρι, που σε αυτό το βιβλίο ξεκινά κάτι για το οποίο θα ήθελα να μαθαίναμε περισσότερα.
Γενικά ο κάθε χαρακτήρας, θεωρώ πως πλέον, είχε να πει και να δείξει πιο πολλά. Ακόμα και ο Τάμλιν, ο οποίος όπως σίγουρα ξέρετε, θεωρείται μισητός χαρακτήρας εδώ τώρα μάλλον είναι αρκετά αδικημένος.
Στο σύνολό του, ήταν αρκετά ενδιαφέρον, με όμορφες περιγραφές τόσο για τα μέρη όσο και για τους χαρακτήρες. Σε κάποια κομμάτια της μάχης, ίσως ήταν λίγο κουραστικό αλλά ο συναισθηματικός τόνος (μπορεί και το μελόδραμα) ήταν εμφανές σε κάθε σελίδα.
Λίγα λόγια:
«Ένας εφιάλτης», είχα πει στον Τάμλιν. Εγώ ήμουν ο εφιάλτης.
Η Φέιρα επιστρέφει στην Αυλή της Άνοιξης αποφασισμένη να συγκεντρώσει πληροφορίες για τις δολοπλοκίες του άρχοντα Τάμλιν και τις απειλές του να γονατίσει το βασίλειο της Πρίθιαν. Για να τα καταφέρει, πρέπει να παίξει ένα θανάσιμο παιχνίδι εξαπάτησης. Όμως και το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει τόσο στην ίδια όσο και στα πλάσματα που αποτελούν τώρα πια τον κόσμο της.
Καθώς ο πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει, η Φέιρα πρέπει να επιλέξει ποιον από τους Μεγάλους Άρχοντες θα εμπιστευτεί και να βρει συμμάχους στα πιο απρόσμενα μέρη.
Πόσοι από εσάς μπορεί να ταυτιστήκατε με τον τίτλο; Αρκετοί, θεωρώ, αν διαβάζετε τα βιβλία με τον ίδιο ρυθμό που τρώτε. Και έτσι προστίθεται, μία ακόμα δυσκολία στη ζωή σας: το πως θα επιλέξετε βιβλίο από το βιβλιοπωλείο ή τη δημοτική βιβλιοθήκη. Ειδικά, όταν δεν έχετε κάποιο συγκεκριμένο στο μυαλό σας και απλά έχετε την ανάγκη να διαβάσετε κάτι.Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να σας δώσω κάποιες συμβουλές ως προς αυτό, γιατί και εγώ βρίσκομαι στην ίδια θέση. Ωστόσο, πολλές φορές τυχαίνει να γνωρίζω τουλάχιστον, σε ποιο είδος κλίνω αυτή τη φορά. Παραδείγματος χάρη κάπως έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για όλα τα βιβλία του Jo Nesbo. Απλά επισκέφθηκα το βιβλιοπωλείο, χωρίς κάποια προτίμηση. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καν ξεκινήσει να διαβάσω αστυνομική λογοτεχνία ή ψυχολογικό θρίλερ. Εν τέλει κατέληξα να διαβάζω το οπισθόφυλλο του ''Νυχτερίδα'' και από τότε δεν έχω αφήσει βιβλίο του αδιάβαστο.
Επίσης έχω παρατηρήσει πως όταν πάω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλω, καταλήγω να κάνω καλύτερες επιλογές.
Ωστόσο, είναι πάντα δύσκολο να κάθεσαι μπροστά από τις κατηγορίες, στα ράφια και να αναζητάς αυτό που θα σου κάνει το ''κλικ. Εντάξει, ίσως το παρουσιάζω κάπως υπερβολικό, αλλά δεν σας έχει τύχει; Κάποιες φορές, μπορεί να έρθει κάποιος υπάλληλος και να σας ρωτήσει ''Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο;''. Σε αυτή την ερώτηση έχω απαντήσει πάρα πολλές φορές με το ''αν μου έλεγες εσύ τι όντως ψάχνω, θα μου έσωζες τη ζωή''.
Γι' αυτό κάντε μερικές ερωτήσεις στον εαυτό σας, πριν βγείτε στο κυνήγι για καινούργιο ανάγνωσμα. Το να καταλήξετε σε κατηγορία είναι μία πολύ καλή αρχή. Από εκεί και πέρα μην φοβάστε να κοιτάξετε παντού. Υπάρχουν πολλά βιβλία, κρυμμένα πίσω στα ράφια, καλυμμένα από τις νέες κυκλοφορίες και τα ανέκαθεν ''διάσημα''. Προσωπικά, δεν με πειράζει να περάσω ώρες εκεί μέσα. Θεωρώ, άλλωστε, πως είναι το φυσικό περιβάλλον μου.
