Η αρχή του ήταν πολύ καλή. Ένα απόσπασμα από τη μέση, ίσως και το τέλος του βιβλίου, χωρίς καθόλου εξηγήσεις, ονόματα προσώπων ή οποιαδήποτε πληροφορία, πάντα τραβά τον αναγνώστη. Η συνέχεια, ήταν εξίσου καλή. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα, το γεγονός πως ο συγγραφέας σε κάθε του σελίδα είχε κάτι να αποκαλύψει ή σχεδόν πάντα να πετάξει κάποιο υπονοούμενο, ένα μυστικό του παρελθόντος, σκόρπιες λέξεις που δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, παρά μόνο αν συνεχίσεις να διαβάσεις. Τρεις αδερφές που συγκεντρώθηκαν ξανά στο Κρυφό, το χωριό τους και οι μνήμες αρχίζουν να επιστρέφουν ολοζώντανες πόσο μάλλον όταν η μικρότερη εξαφανίζεται. 

Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να το βαρέθηκα. Σίγουρα καλογραμμένο, απλό αλλά με ροή και ενδιαφέρον. Σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά και εκεί που νομίζει ο αναγνώστης πως βρήκε τον δολοφόνο, τελικά κάνει μεγάλο λάθος. Μπορώ να πω πως ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα, μέσα στο καλοκαίρι και είναι σημαντικό καθώς το συγκεκριμένο είχε να αναμετρηθεί με το γούστο μου στα αστυνομικό λογοτεχνικό είδος. Τέλος να επισημάνω πως ήταν μία φρέσκια επιλογή, σύγχρονη τελείως διαφορετική από ανάλογα βιβλία Ελλήνων που προτιμούν να γράφουν σε παρελθοντικό χρόνο. 

Να το διαβάσετε!

Λίγα λόγια:

Με αφορμή το μνημόσυνο του πατέρα της, η Νικόλ Πομάνου, μια νεαρή καλλιτέχνις ξυλογλυπτικής, επισκέπτεται το χωριό της, το Κρυφό, για να συναντήσει τη μητέρα και τις δυο αδελφές της.
Η μικρότερη αδελφή της δεν εμφανίζεται στο καθορισμένο ραντεβού. Η εξαφάνισή της θα δοκιμάσει τους δεσμούς της οικογένειας. Για να τη σώσουν, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα μυστικά που τόσα χρόνια έκρυβαν στο Δάσος των Μανιταριών.
Την ίδια στιγμή, στον υγρότοπο του Εθνικού Πάρκου Θράκης, η αστυνόμος Λουκίδη ανακαλύπτει το παραμορφωμένο πτώμα μιας γυναίκας...
Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ αστυνομικής πλοκής που υπόσχεται να σας κόψει την ανάσα, βυθίζοντάς σας σε μια ιστορία ενοχής.