"12 χρόνια σκλάβος" ή η ταινία του αιώνα
2:14:00 μ.μ.
Υπερβολικός τίτλος και μία αργοπορημένη γνώμη/εντύπωση για μία ταινία που χαράκτηκε για πάντα στη καρδιά μου.
Σίγουρα έχετε δει την ταινία του 2013 "12 χρόνια σκλάβος" και τον πάταγο που δημιούργησε στα Όσκαρ. Εγώ θα πω πως έκανε πάταγο στις ψυχές όλων μας και μας έκανε να αναλογιστούμε πως πέρα από την Αναγέννηση, τις τέχνες, τους χορούς και οτιδήποτε λαμπερό κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, υπήρχε και το απόλυτο σκοτάδι.
Γράφω αυτό το άρθρο, ακριβώς μόλις τελείωσε η ταινία και νιώθω ένα σφίξιμο στη καρδιά και έναν θύμο. Ήταν πραγματικά απερίγραπτο αυτό που βίωναν οι έγχρωμοι εκείνη την εποχή και η ταινία δείχνει πολύ περισσότερα από όσο θα άντεχε να δει ένας μέσος σύγχρονος άνθρωπος. Ο χαρακτηρισμός "ζώο" δεν επαρκεί για να περιγράψω το πως φέρονταν οι ιδιοκτήτες φυτειών αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι οι "πλούσιοι" θύματα της έλλειψης παιδείας και ανθρωπισμού, δέσμιοι μίας ζωής δίχως συναισθηματικό στήριγμα και διψασμένοι για εξουσία και αλόγιστες, απάνθρωπες πράξεις. Η χειρότερη σκηνή; Όταν η Πάτσι μαστιγώνεται. Δεν θέλω να πω άλλα. Είναι απαίσιο. Είναι τραγικό και ζωώδες. Είμαστε όλοι εμείς. Ήμαστε αλλά και είμαστε ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής.
Υπάρχει αλλαγή; Θυμηθείτε ευεργέτες αυτού του χιλιοβασανισμένου λαού που πρέπει να ευγνωμονούμε που μας άνοιξαν τα μάτια.
Σίγουρα έχετε δει την ταινία του 2013 "12 χρόνια σκλάβος" και τον πάταγο που δημιούργησε στα Όσκαρ. Εγώ θα πω πως έκανε πάταγο στις ψυχές όλων μας και μας έκανε να αναλογιστούμε πως πέρα από την Αναγέννηση, τις τέχνες, τους χορούς και οτιδήποτε λαμπερό κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, υπήρχε και το απόλυτο σκοτάδι.
Γράφω αυτό το άρθρο, ακριβώς μόλις τελείωσε η ταινία και νιώθω ένα σφίξιμο στη καρδιά και έναν θύμο. Ήταν πραγματικά απερίγραπτο αυτό που βίωναν οι έγχρωμοι εκείνη την εποχή και η ταινία δείχνει πολύ περισσότερα από όσο θα άντεχε να δει ένας μέσος σύγχρονος άνθρωπος. Ο χαρακτηρισμός "ζώο" δεν επαρκεί για να περιγράψω το πως φέρονταν οι ιδιοκτήτες φυτειών αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι οι "πλούσιοι" θύματα της έλλειψης παιδείας και ανθρωπισμού, δέσμιοι μίας ζωής δίχως συναισθηματικό στήριγμα και διψασμένοι για εξουσία και αλόγιστες, απάνθρωπες πράξεις. Η χειρότερη σκηνή; Όταν η Πάτσι μαστιγώνεται. Δεν θέλω να πω άλλα. Είναι απαίσιο. Είναι τραγικό και ζωώδες. Είμαστε όλοι εμείς. Ήμαστε αλλά και είμαστε ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής.
Υπάρχει αλλαγή; Θυμηθείτε ευεργέτες αυτού του χιλιοβασανισμένου λαού που πρέπει να ευγνωμονούμε που μας άνοιξαν τα μάτια.
0 σχόλια