H Βανέσα είναι μαθήτρια ενός ιδιωτικού σχολείου, ώσπου φτάνει στο σημείο να συνάψει ερωτική σχέση με τον καθηγητή της. Η ιστορία αφηγείται εναλλάξ με το παρόν και το παρελθόν. Το παρελθόν είναι η δεκαπεντάχρονη Βανέσα και η αρχή μιας σχέσης που θα τη στιγμάτιζε ολοκληρωτικά. Το παρόν είναι η ενήλικη Βανέσα και το ξέσπασμα των γυναικών απέναντι στη σεξουαλική κακοποίηση. Όταν θα βρεθεί αντιμέτωπη με εκείνη τη σχέση και εκείνο τον άνθρωπο και σταδιακά θα αποκαλύπτεται μπροστά της το πόσο την επηρέασε και την καθόρισε σε μία εφηβική ζωή, που θα έπρεπε να είναι αθώα και ανέμελη.

Ίσως δεν το περιέγραψα καλά, ωστόσο δεν έχει τόση σημασία, όση να το διαβάσετε και να προσπαθήσετε να το κατανοήσετε οι ίδιοι. Αρκετά καλογραμμένο, προσπαθώντας να διατηρήσει τις λεπτές γραμμές μίας γυναικείας προσωπικότητας τόσο στην εφηβεία της, όσο και στη ενήλικη ζωή της. Πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο και βαθύ να αποτυπώσεις την ανθρώπινη συμπεριφορά σε τραυματικές καταστάσεις και όσο αυτό συνέβη στο βιβλίο, με έκανε να έχω συναισθήματα που θα τα χαρακτήριζα προβληματικά. Τα υπόλοιπα, στο βιβλίο.

Με λίγα λόγια:

ΕΙΧΕ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ.
ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΣΑΝ ΤΕΡΑΣ.
Η Βανέσα Γουάι ήταν δεκαπέντε ετών όταν τα έφτιαξε με τον καθηγητή της των αγγλικών. Τώρα, στα τριάντα δύο της, κι ενώ το κίνημα του #MeToo ξεσκεπάζει το ένα μετά το άλλο τα σεξουαλικά εγκλήματα πανίσχυρων ανδρών, μια άλλη παλιά μαθήτρια του Τζέικομπ Στρέιν τον κατηγορεί για σεξουαλική κακοποίηση. Η Βανέσα ακούει συγκλονισμένη το νέο. Πιστεύει ακόμη πως η δική της σχέση με τον Στρέιν δεν ήταν κακοποίηση, αλλά έρωτας. Είναι σίγουρη γι' αυτό. Μπορεί τώρα να απορρίψει την πρώτη της αγάπη χωρίς να απορρίψει τον ίδιο τον έφηβο εαυτό της; Να δεχτεί πως ο άντρας που την καθόρισε ήταν κάτι άλλο από αυτό που πίστευε ως τώρα; Και πως ίσως η ίδια δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, αλλά ένα από τα πολλά θύματά του;
Ένα προκλητικό, εθιστικό βιβλίο για τη μνήμη και το τραύμα, την έξαψη της εφηβείας και τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στη συναίνεση, τη συνενοχή και τη θυματοποίηση.

Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο αδερφές. Η μία καταλήγει στη φυλακή να πληρώνει για μια δολοφονία ήδη από τα δέκα της χρόνια. Η άλλη στιγματίζεται και ζει τη ζωή της, έχοντας αλλάξει ταυτότητα. Εκεί που όλα, βαίνουν καλώς μια εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού, φέρνει το παρελθόν, ξανά στην επιφάνεια. Οι δύο αδερφές συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο και σίγουρα πολλά πράγματα παραμένουν κρυμμένα. 

Αν το βαρεθείτε, απλά συνεχίστε το. Πραγματικά στο τέλος, όλα παρουσιάζονται με ένα τρόπο τόσο φυσιολογικό, σαν να γράφεται ένα παραμύθι αλλά πρόκειται για ένα ψυχολογικό παιχνίδι. Το τέλος του δεν αφήνει ερωτηματικά αλλά σίγουρα μια αίσθηση αδικίας και ίσως... ανατριχίλας. Κατά τ' άλλα είναι καλογραμμένο, με έμφαση στις στιγμές όπου η συγγραφέας παρουσιάζει κάποια προφανή γεγονότα με ένα τρόπο που σε βάζει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βλέπεις. 

Λίγα λόγια:

"Σου αρέσουν οι καραμελίτσες;" είπε η Λόρελ. "Έχω να σου δώσω αν θέλεις".
Η Ρόζι ένιωσε το πάνω χείλος της να μυρμηγκιάζει.
Δεν είπε όμως τίποτα. Περίμενε.
Το κοριτσάκι αναδεύτηκε στη θέση του στο μπροστινό μέρος του αλόγου. Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα με μια μαργαρίτα. Γαλάζιο σορτσάκι. Είχε ένα πιαστράκι στα μαλλιά, ροζ και αστραφτερό. Η Ρόζι άπλωσε το χέρι της να το αγγίξει. Ήταν πανέμορφο.
Όπως και τα χρυσά μαλλιά του κοριτσιού.
Η Λόρελ και η Ρόζι. Τα Κορίτσια των Λουλουδιών. Έτσι τις βάφτισαν οι δημοσιογράφοι. Είπαν πως πήραν το μικρότερο παιδάκι για να παίζουν. Δεν ήθελαν να του κάνουν κακό. Η μία καταδικάστηκε για φόνο. Η άλλη συνέχισε τη ζωή της με άλλο όνομα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ένα άλλο παιδί εξαφανίζεται. Και τα Κορίτσια των Λουλουδιών θα ξαναγίνουν πρωτοσέλιδο.
Κανένας δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία τους.
Τώρα δε θα μπορέσετε να την ξεχάσετε ούτε εσείς.

Η ιστορία  αφορά δύο κορίτσια και το πως γίνανε κολλητές για περισσότερο από τριάντα χρόνια. Η Ταλι και η Κέιτ γνωρίστηκαν στα δεκατέσσερά τους και από τότε τις παρακολουθούμε να πηγαίνουν σχολείο, πανεπιστήμιο, να εργάζονται και ύστερα η καθεμία να παίρνει τον δρόμο της χωρίς ποτέ να απομακρύνονται τελείως. Δύο ζωές που πραγματικά είναι συναρπαστικές από μόνες τους όπως και οι δύο πρωταγωνίστριες. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί πολλές φορές αλλά, θα παραμείνει δυνατή στο χρόνο και θα βαθαίνει ακόμα πιο πολύ. Ιδιαίτερα ρεαλιστικό, καθόλου ανιαρό και έντονο, πραγματικά δεν νομίζω πως θα μπορούσα να πω κάτι αρνητικό, παρά να υπερβάλλω με τα λόγια μου για το πόσο αξιόλογο είναι. Μεγάλο θετικό είναι πως για την κάθε δεκαετία στην οποία αναφέρεται, εισάγει τον αναγνώστη στο κλίμα που επικρατούσε τότε, στις συνθήκες και στην τότε ζωή.

Πραγματικά, αυτό το βιβλίο υμνεί τη γυναικεία φιλιά, την αγάπη, την οικογένεια. Καλογραμμένο, βαθύ και πολύ τρυφερό. Μόνο καλά λόγια άκουσα και όταν πήγα να το διαπιστώσω και μόνη μου, μου άρεσε πάρα πολύ και συγκαταλέγει πλέον στα αγαπημένα μου για το 2020.

Με λίγα λόγια:

Η Κέιτ Μαλάρκι είναι ένα εσωστρεφές κορίτσι, αλλά το καλοκαίρι του 1974 μετακομίζει απέναντι από το σπίτι της το πιο δημοφιλές κορίτσι και θέλει να γίνουν φίλες. Η Τάλι Χαρτ μοιάζει να έχει τα πάντα –ομορφιά, εξυπνάδα, φιλοδοξία. Επιφανειακά, οι δυο τους δεν έχουν τίποτα κοινό, αλλά το καλοκαίρι εκείνο χτίζουν μια φιλία που θα κρατήσει για μια ζωή. Τάλι-και-Κέιτ. Αχώριστες, σαν μία λέξη.

Για τριάντα χρόνια, η Τάλι και η Κέιτ στέκονται η μία στο πλευρό της άλλης και καταφέρνουν να βγουν αλώβητες από τις θύελλες της ζήλειας, του θυμού και του πόνου. Η Τάλι κυνηγά τα μεγαλεπήβολα όνειρά της για να κατακτήσει τη δόξα και την επιτυχία. Η Κέιτ θέλει μόνο να ερωτευτεί και να αποκτήσει οικογένεια. Οι δυο τους πιστεύουν ότι έχουν ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες, μέχρι που μία μόνο πράξη προδοσίας μπαίνει ανάμεσά τους και δοκιμάζει τις αντοχές τους και τη φιλία μιας ζωής.