Λίγα λόγια:

 Μαξ και η Πιπ είναι ένα πολύ δεμένο ζευγάρι. Τίποτα δεν μπορεί να τους κλονίσει. Όταν όμως ο γιος τους αρρωστήσει, θα κληθούν να πάρουν μια μοιραία απόφαση: η ζωή του παιδιού τους βρίσκεται στα χέρια τους. Για πρώτη φορά, ο Μαξ και η Πιπ αδυνατούν να συμφωνήσουν. Ο καθένας τους θέλει ένα διαφορετικό μέλλον για τον γιο τους. Και αν μπορούσαν να γίνουν και τα δύο;

Πρωταγωνίστρια είναι η Εύα, μία νεαρή Γερμαρνίδα που εργάζεται ως μεταφράστρια και ζει με τους γονείς της. Διαβάζοντας το, θα δείτε πως οι περιγραφές δεν περιορίζονται μόνο στην Εύα, αλλά και στα άλλα μέλη της οικογένειας της, καθώς και τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα τους. Είναι μία πολύ ζεστή και πρόσχαρη οικογένεια, ίσως η ιδανική θα έλεγε κάποιος, με τη πρώτη ματιά. Όταν η Εύα κλήθηκε ως διερμηνέας στη δίκη των κατηγορούμενων για τα γεγονότα του Άουσβιτς και ό,τι συνέβαινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν τα μάτια της, θα μπορούσα να πω, και να αποκαλύπτονται αλήθειες διόλου ευχάριστες. Η διαδικασία αυτή και το πως περιγράφεται από τη συγγραφέα είναι εξαιρετικά "ήσυχη" για μία ακόμη φορά. Σιωπή, λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ και πόνος που περιγράφεται απλά με εκφράσεις. Ένα βιβλίο που δείχνει, ουσιαστικά τις επιπτώσεις των κακουχιών και των βασανιστηρίων σε άτομα που ήταν και δράστες και ηθικοί αυτουργοί.

Έτσι και η Εύα μέσα από τη δίκη, ανακαλύπτει τον εαυτό της, κλονίζεται από τα μυστικά της οικογένειας της και ζει πλέον έχοντας συνείδηση όλων των δυσάρεστων γεγονότων αλλά και του αντίκτυπου της δίκης στην οποία συμμετείχε. Προφανώς, πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και αξιόλογο βιβλίο. Εκτός των άλλων μου κίνησε την περιέργεια για να ακούσω τις 400 ώρες ηχογραφημένου υλικού από τη δίκη.

Λίγα λόγια:

"Και σε περίπτωση που δεχτείτε, αρχίστε να μαθαίνετε και το αναγκαίο λεξιλόγιο".
"Τι εννοείτε; Στρατιωτική ορολογία;"
"Όλες τις πιθανές λέξεις για το πώς μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν άνθρωπο".
Η νεαρή Εύα Μπρουνς ζει μια ανέμελη ζωή στη Φρανκφούρτη του 1963. Ο πόλεμος είναι μια θολή παιδική ανάμνηση, η ταβέρνα του πατέρα της πηγαίνει καλά, και ο Γίργκεν, ο πλούσιος φίλος της, ετοιμάζεται να της κάνει πρόταση γάμου.
Όλα, όμως, ανατρέπονται όταν προσλαμβάνεται ως διερμηνέας σε μια δίκη για εγκλήματα πολέμου, όπου και γνωρίζει τον Ντέιβιντ Μίλερ, έναν μαχητικό και αινιγματικό Καναδό δικηγόρο. Μεταφράζοντας τις καταθέσεις, η Εύα έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το τρομερό παρελθόν της πατρίδας της. Και αρχίζει να αναρωτιέται. Γιατί οι δικοί της αντιδρούν τόσο στη συμμετοχή της στη διαδικασία; Γιατί δε μιλούν ποτέ για το τι έκαναν στον πόλεμο;
Καθώς η "Δεύτερη Δίκη του Άουσβιτς", όπως θα μείνει στην Ιστορία, συγκλονίζει μια ολόκληρη χώρα, η Εύα δεν μπορεί πια να είναι απλώς η καλή κόρη που ετοιμάζεται να γίνει καλή σύζυγος. Πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στις έτοιμες αλήθειες και σε αυτό που της λέει η συνείδησή της. Ανάμεσα στη συλλογική λήθη και στην προσωπική ευθύνη - και, τελικά, ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη.
Έως πού θα έφτανες για την αλήθεια;

Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να διαβάσω μία μικρή ιστορία που με αφορμή, τη γάτα και το σκύλο αντίστοιχα, θα δώσουν κάποιες μικρές συμβουλές. Όμως ανοίγοντας τα βιβλία είδα υπέροχες εικόνες, σχεδιασμένες από τους εικονογράφους που προανέφερα με φράσεις όπως "Δώσε χρόνο στον εαυτό σου" κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι, πως μου φάνηκε πολύ τρυφερό και χρήσιμο. Κάποιος μπορεί να το δει ως κάτι πιο απλό, ωστόσο εγώ σκέφτηκα πως θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν "η φράση της ημέρας", μόλις ξυπνήσω το πρωί. Το ανοίγω σε μία τυχαία σελίδα και πάντα έχω κάτι καινούργιο να θυμηθώ ή να μάθω είτε για τη συμπεριφορά μου, για το πως πρέπει εγώ να νιώθω καλά και ύστερα για τους φίλους και τον κόσμο γενικά.

Οπότε πιστεύω πως κάτι τέτοια μικρά βιβλιαράκια, πρέπει να τα δίνεται το προσωπικό σας τόνο χρήσης, αν θα μπορούσα ποτέ να το πω αυτό. Ως ένα ημερολόγιο, έναν ενθαρριντή, έναν μικρό και fun life coach.

Μπαίνω από την είσοδο στα αριστερά μου, όπου υπάρχουν τραπέζια για διάβασμα, εργασίες και οτιδήποτε απαιτεί ησυχία. Ύστερα από εκεί, μπορείς να μπεις στο εσωτερικό για τους κρύους μήνες ή να ανέβεις στη ταράτσα κάτω από τα πολλών ειδών φωτάκια και να απολαύσεις το ποτό σου ή το brunch. Προσωπικά, επέλεξα μια σπιτική λεμονάδα με μαστίχα που μου άρεσε πάρα πολύ. Ύστερα τράβηξα μερικές φωτογραφίες το μέρος αλλα και το βιβλίο μου μέσα σε αυτό που ταίριαξε κατευθείαν με την αισθητική του. Την επόμενη φορά σίγουρα θα έρθω για brunch και θα φέρω και κάτι να διαβάσω.