Ανυπομονούσα υπερβολικά πολύ (αν μπορώ να το πω αυτό), για να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Οι περισσότεροι το έχουν διαβάσει στα αγγλικά, αλλά εγώ προτιμώ να ζω την μαγεία των βιβλίων στα ελληνικά. Μέσα στο καλοκαίρι, είχε βγει και η σειρά του Netflix, βασισμένη στο βιβλίο και η προσμονή μου ήταν μεγαλύτερη. 

Το ξεκίνησα και το τελείωσα σε μια βδομάδα περίπου. Φυσικά το ερωτεύτηκα. Οτιδήποτε συνδυάζει φαντασία και λίγο έρωτα μέσα για μένα είναι το πιο μαγικό βιβλίο. Δεν θα τα πολυλογώ, αλλά είναι καλογραμμένο, χωρίς να πλατιάζει με πάρα πολλές περιγραφές για να κάνει τον κόσμο, που περιγράφει πιο μαγευτικό.

Η Αλίσα και ο Μαλ είναι μαζί από πάντα, ζώντας στο ορφανοτροφείο. Όταν όμως η Αλίσα ανακαλύπτει πως είναι η Γκρισα, η γενια ανθρώπων με δυνάμεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία, η ζωή όλων αλλάζει. 

Προσωπικά θα πω πως ανεξάρτητα από τον κόσμο τον οποίο δημιούργησε η Bardugo και φυσικά τον ερωτεύτηκα, μου άρεσε πάρα πολύ η σχέση του Μαλ και της Αλίνα. Είχε κάτι πολύ τρυφερό και βαθύ, το οποίο αποκαλύπτεται σταδιακά και πολύ όμορφα. Ανυπομονώ ήδη για τα επόμενα βιβλία.

Λίγα λόγια:

Περικυκλωμένο από εχθρούς, το άλλοτε μεγάλο έθνος της Ράβκα έχει χωριστεί στα δύο από το Διάσελο των Σκιών, μια ζώνη αδιαπέραστου σκοταδιού όπου παραμονεύουν φτερωτά τέρατα που τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα. Η μοίρα της Ράβκα είναι πλέον στα χέρια μιας μοναχικής κοπέλας.

Η Αλίνα Σταρκόφ ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλή σε κάτι. Όταν όμως το τάγμα της δέχεται επίθεση στο Διάσελο και ο καλύτερος φίλος της τραυματίζεται βαριά, αποκαλύπτεται ότι η Αλίνα διαθέτει μια εξαιρετική δύναμη που σώζει τη ζωή του - μια δύναμη που ίσως είναι το κλειδί για να ελευθερώσει τη χώρα της. Το νεαρό κορίτσι οδηγείται στη βασιλική Αυλή για να εκπαιδευτεί ως μέλος των Γκρίσα, της μαγικής ελίτ υπό τις εντολές του Ντάρκλινγκ.

Ωστόσο, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ενώ το σκότος ελλοχεύει και ένα ολόκληρο βασίλειο στηρίζεται στην αδάμαστη δύναμή της, η Αλίνα θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τα μυστικά των Γκρίσα και… της καρδιάς της.

 

 Το συγκεκριμένο άρθρο, δεν πρόκειται τόσο για κριτική, όσο για παρότρυνση να διαβάσετε το βιβλίο. Σε καμία περίπτωση, δεν πιστεύω ότι μπορώ να κριτικάρω τα λεγόμενα μιας γυναικολόγου, για οτιδήποτε θα ήθελε να μάθει μία γυναίκα για τον κόλπο της. Είναι απίστευτα ενδιαφέρον βιβλίο, γεμάτο με πληροφορίες για καθετί που περιτριγυρίζει την ευαίσθητη, γυναικεία περιοχή. 

Ξεκινάει με την ανατομία του αιδοίου και του κόλπου και συνεχίζει με τη σεξουαλική εκπαίδευση, τον τοκετό, την φροντίδα του κόλπου, τον καθαρισμό, τα ΣΜΝ και ό,τι άλλο, για το οποίο αναρωτιόταν μία γυναίκα. Το επέλεξα, γιατί πουθενά δεν είδα μάθημα που να λέγεται ''σεξουαλική αγωγή και εκπαίδευση" και φυσικά οτιδήποτε είναι γραμμένο σε αυτό, έγινε από γυναικολόγο εξιδεικευμένη σε παθήσεις του κόλπου και του αιδοίου. Μου έλυσε τόσες πολλές απορίες που ακόμα και αφού το τελείωσα, βρίσκω τον εαυτό μου να ανατρέχει σε αυτό, όποτε έχω κάποια απορία ή θέλω να μάθω κάτι παραπάνω. Πολύ σημαντικό, είναι επίσης πως, όπως αναφέρει και στο εξώφυλλο, διευκρινίζει τι είναι επιστημονικά αληθές και τι πρόκειται για μύθο, που απλά διαδίδεται από στόμα σε στόμα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα πολύ αξιόλογο και πολύ χρήσιμο βιβλίο που σίγουρα αποτελεί μία πολύτιμη προσθήκη στη βιβλιοθήκη σας.

Με λίγα λόγια: 

Τι συμβαίνει με τους κολπικούς οργασμούς και το σημείο G; Μπορεί το ψωμί, η μπίρα ή το κρασί να προκαλέσουν μυκητιασικές λοιμώξεις; Πώς πρέπει να πλένω τα εσώρουχά μου; Πώς προκαλεί καρκίνο μία λοίμωξη από HPV; Πώς επηρεάζει η εμμηνόπαυση τον κόλπο; Πότε είναι ανησυχητικές οι κολπικές εκκρίσεις;
Να μερικά από τα πολύ σοβαρά ερωτήματα που αφορούν τα γυναικεία γεννητικά όργανα, τα οποία ωστόσο καλύπτει ένα νέφος παραπληροφόρησης και ταμπού. Για χάρη του κέρδους, των κλικ και των λάικ, γυναικεία περιοδικά, σελέμπριτι, παραϊατρικές ιστοσελίδες και όχι μόνο μας βομβαρδίζουν με ψευδοεπιστημονικά δεδομένα. Πώς θα ξεχωρίσουμε τους μύθους από την αλήθεια; Η γυναικολόγος Jen Gunter στα είκοσι πέντε χρόνια της εμπειρίας της έχει αντιμετωπίσει όλων των ειδών τις παρανοήσεις και έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας της στο να γκρεμίσει πλάνες σχετικά με τη γυναικεία αναπαραγωγική υγεία μέσα από το δημοφιλές της μπλογκ καθώς και τον λογαριασμό της στο twitter. Με αυτό το βιβλίο, το οποίο έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία διεθνώς, η Jen Gunter μας παίρνει μαζί της σε ένα εκπαιδευτικό αλλά και διασκεδαστικό ταξίδι ανακάλυψης ενός μαγικού κόσμου: του κόλπου και του αιδοίου.

 

 Προφανώς και το ξεκίνησα από τον τίτλο του. Ήταν από τα βιβλία που με τράβηξε λόγω του σχετικού του τίτλου, χωρίς να διαβάσω την περίληψη, για να μάθω περί τίνος πρόκειται. 

Στις πρώτες σελίδες του μου φάνηκε ενδιαφέρον, καθώς ο πρωταγωνιστής πήγαινε κάθε χρόνο, σε μία παραθαλάσσια πόλη της Ιταλίας, στην οποία είχαν εξοχικό με τη σύζυγό του και παραθέριζαν. Η προσωποποίηση, δηλαδή, αυτής της καλοκαιρινής σιέστας που όλοι θα "παίρναμε" μαζί μας στην παραλία ή απλά στο μπαλκόνι του σπιτιού μας. 

Ο πρωταγωνιστής είναι συγγραφέας. Όχι πετυχημένος, αλλά αρκετά πνευματώδης. Θα έλεγα προκλητικά, ειρωνικά και κυνικά πνευματώδης σε σημείο που πολλές φορές θεώρησα πως προκαλούσε την ίδια του την κακιά τύχη. Ο γάμος του, είναι ιδιαίτερος, με την έννοια πως η επικοινωνία με την σύζυγό του αφορούσε θέματα που θα μπορούσαν να συζητήσουν και δύο ξένοι: για τον κόσμο, τον πολιτισμό, την λογοτεχνία, τις ερωτικές σχέσεις. Αυτό που μένει σε όλο το βιβλίο είναι η εμμονή - όχι έρωτας, κατ'εμέ - με μία μικρότερη σε ηλικία, από αυτόν, κοπέλα, η οποία έρχεται και αυτή για διακοπές στην ίδια πόλη και κάθε καλοκαίρι. Όλες οι σελίδες του κυλάνε κάπως έτσι. Αργά, μελαγχολικά, σαν ένα καυτό, καλοκαιρινό μεσημέρι και θα μπορούσα να πω πως δεν μου έφτιαξε ιδιαίτερα την διάθεση, παρά με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα σε κάποια σημεία του.

Λίγα λόγια:

Ένα αυγουστιάτικο βράδυ ένας άντρας πρωτοσυναντά μια κοπέλα στο τραπέζι ενός παραθαλάσσιου ρεστοράν. Εκείνη εμφανίζεται μπροστά του ως η επιθυμία που δεν είχε εκφράσει, εκπληρωμένη από ένα αστέρι που δεν είχε δει να πέφτει. Κι όμως, αυτή η τυχαία συνάντηση τον στιγματίζει κι ανάμεσα στους δυο τους ξεκινά μια ιδιαίτερη ιστορία, κάθε καλοκαίρι, σαν ένα σταθερό ραντεβού. Γύρω τους η Ρώμη και το παραθαλάσσιο θέρετρο Τσιρτσέο είναι λουσμένα στο ίδιο αμείλικτο φως που τυφλώνει τους ήρωες του Καλοκαιριού.

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Ίσως να σας προκαταβάλλω, αλλά μην σας αποτρέψει από το να το διαβάσετε. Η ιστορία του, φαίνεται αρκετά συγκινητική, μια και στην αρχή της σκοτεινής εποχής του Χίτλερ, η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να βγάλει από τη χώρα την οικογένεια της και τον αρραβωνιαστικό της, συνειδητοποιώντας πως η καταστροφή και ο θάνατος πλησιάζουν. Αυτό που με τράβηξε όμως περισσότερο είναι η αισθητική που προβάλλει η συγγραφέας. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Η πρωταγωνίστρια φτιάχνει καπέλα για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας, παρακολουθεί επιδείξεις μόδας και ταξιδεύει σε κάθε χώρα που έχει να της προσφέρει γνώσεις για τη μόδα και την όμορφη ζωή. Αυτό ήταν που απόλαυσα περισσότερο. Με την έννοια πως η καλή ζωή της δεν συνεπαγόταν και με το να βολευτει σε αυτήν, αλλά να εξελιχθεί και να φροντίσει την οικογένεια της.

Λίγα λόγια: 

Το 1938, η εντυπωσιακά όμορφη και χαρισματική Τρούντι Κάντερ σχεδιάζει καπέλα για τις πιο καλοντυμένες κυρίες της Βιέννης. Συχνάζει στα περίφημα κοσμικά καφέ και κάποια στιγμή ερωτεύεται παθιασμένα τον Βάλτερ Έρλιχ, έναν γοητευτικό επιχειρηματία. Ωστόσο, καθώς τα τανκς του Χίτλερ προελαύνουν στην Αυστρία, ο κόσμος αυτού του νεαρού ζευγαριού Εβραίων καταρρέει.

Με πρόζα που πετάει σπίθες, το Κάποια κορίτσια, κάποια καπέλα και ο Χίτλερ αφηγείται την αληθινή ιστορία της απίστευτης διαφυγής της Τρούντι και του Βάλτερ από τη Βιέννη στην Πράγα και από εκεί στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο, εν μέσω της φρίκης που κατάπινε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το κουράγιο, η ευρηματικότητα και η επιμονή της, που κράτησαν την ίδια και τον αγαπημένο της ζωντανούς, καθιστούν τούτο το βιβλίο ένα ανεξίτηλο ιστορικό αγάπης και επιβίωσης.

 Διαβάσαμε ξανά βιβλίο από Έλληνα συγγραφέα και όσοι γνωρίζετε τις βιβλιοκριτικές μου, σίγουρα δεν είναι πολλές οι φορές που έχω να κάνω με Έλληνες. 

Το συγκεκριμένο ήταν ενδιαφέρον. Ένα θέμα ευρύ γνωστό και αρκετά διαδεδομένο στην ελληνική λογοτεχνία. Αναφέρομαι, στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Η συγγραφέας συλλέγει τις μνήμες τις οικογένειας της και γράφει κάτι πολύ όμορφο και συγκινητικό: την ιστορία μιας άλλης οικογένειας, η οποία περνάει από χίλια κύματα και εν τέλει βρίσκει την γαλήνη και την ευτυχία στην Αθήνα.

Δεν μπορώ να πω πως η γραφή ήταν αρκετά προσεγμένη σε πολλά σημεία. Και αυτό διότι πολλές φορές οι διάλογοι, ήταν βεβιασμένοι και η κατάληξη τους αρκετά προφανής. Ωστόσο η ιστορία στο σύνολο της ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μαθαίνεις κάποια πράγματα για τους κατασκόπους της εποχής, ιστορικά γεγονότα φυσικά, αλλά και την δύναμη και το κουράγιο που μπορεί να έχει μια οικογένεια σε τέτοιου είδους τραγωδίες.

Λίγα λόγια:

ΣΜΥΡΝΗ 1913. Η Μαργή, πληροφοριοδότρια των Βρετανών, αισθάνεται τα δάχτυλα του Τούρκου διώκτη της να σφίγγουν τον λαιμό της, την ανάσα της να κόβεται. Η εντεκάχρονη κόρη της Διδώ, με τα παράξενα μάτια που όλοι τα κοροϊδεύουν και τα φοβούνται, τίθεται μαζί με τον αδελφό της υπό την προστασία του λεβαντίνου Έντουαρντ, συνεργάτη της Βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας. Εκείνος θα αντιληφθεί την ιδιαίτερη ευφυΐα της και θα αναλάβει να της προσφέρει, μέσα στα επόμενα χρόνια, όλα τα εφόδια που θα τη μετατρέψουν σε πολύτιμη κατάσκοπο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κρύψει το ανόσιο αίσθημα που γεννιέται για την προστατευόμενή του.

Η μέρα της φωτιάς και της καταστροφής θα σημαδέψει για πάντα τη Διδώ. Κουβαλώντας βαριές απώλειες στις αποσκευές της, θα πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, δημιουργώντας μια νέα ζωή στην Ελλάδα, σε έναν τόπο που ταλανίζεται από τα δικά του προβλήματα.

Ένα πιάτο που ράγισε στο ταξίδι για τη νέα πατρίδα θα υπενθυμίζει σε όλους πως ό,τι σπάει ξανακολλάει και ό,τι καταστρέφεται μπορεί να φτιαχτεί από την αρχή.

Ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο από τους ηδονικούς αναστεναγμούς της Σμύρνης πριν από την Καταστροφή, τους ψιθύρους των μυστικών υπηρεσιών που έδρασαν τότε εκεί και τον έρωτα που μπορεί να γεννηθεί από δυο μάτια διαφορετικού χρώματος.

 

Διάβαζα το συγκεκριμένο βιβλίο πολύ καιρό, λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά ταυτόχρονα το απολάμβανα αρκετά. Ήταν βαθύ, συγκινητικό, ιδιαίτερο. Με διάφορα πρόσωπα, τα οποία είχαν ξεχωριστές προσωπικότητες, τις δικές τους ανασφάλειες, αλλά και τόσα προτερήματα. Ενώθηκαν όλοι λόγω αυτού του τετραδίου, που ο καθένας το έβρισκε στον δρόμο του και έβλεπε πάνω του τον τίτλο "Το πείραμα της αυθεντικότητας". Έτσι και συναντήθηκαν πέντε άνθρωποι, που βίωναν ο καθένας τις δυσκολίες του και είχε τα όνειρα του. 

Δεν το βαρέθηκα καθόλου. Μου άρεσε πάρα πολύ, που είχα να κάνω με 5 διαφορετικές προσωπικότητες και άρα εν μέρει με πέντε διαφορετικές ιστορίες. Όλες ήταν τόσο ενδιαφέρουσες που δεν άφησα το βιβλίο, καθόλου από τα χέρια μου. Ο Τζούλιαν ήταν κατά κάποιο τρόπο, αυτός που πυροδότησε αυτές τις συζητήσεις και ενώ πιστεύεις πως προσπαθεί να εξιλεωθεί, η πλοκή αλλού καταλήγει. 

Πολύ τρυφερό, βαθύ, όπως προείπα, χιουμοριστικό για τις εκπλήξεις που σου επιφυλάσσει η ζωή και πάρα πολύ αληθινό.

Λίγα λόγια:

Όλοι λένε ψέματα για τη ζωή τους. Τι θα γινόταν όμως αν μοιραζόσουν την αλήθεια;

Αυτή είναι η ερώτηση που γράφει σ’ ένα ανοιχτοπράσινο σημειωματάριο με την επιγραφή «Το πείραμα της αυθεντικότητας» ο Τζούλιαν Τζεσόπ, ένας εκκεντρικός ζωγράφος εβδομήντα εννέα ετών. Αφήνει το τετράδιο στο καφέ της Μόνικα στην Οδό Φούλαμ πυροδοτώντας έτσι μια αλυσίδα γεγονότων που θα αλλάξει τις ζωές των έξι πρωταγωνιστών. Στο σημειωματάριο αυτό ο καθένας τους θα αποκαλύψει τις ενδόμυχες αλήθειες και επιθυμίες του και μέσα από την αλληλεπίδρασή τους θα ανακαλύψουν όλοι τη δύναμη αλλά και τον κίνδυνο της ειλικρίνειας.

 "Ο γιός του Ιταλού" είναι ένα συγκινητικό βιβλιο. Αυτό σκέφτηκα όταν το τελείωσα, αλλα και σε πολλά σημεία του καθώς το διάβαζα. Σου βγάζει μια σιωπηλή και έντονη συγκίνηση, ωστόσο που δεν εκφράζεται πότε ως δράμα. Είναι αληθινά γεγονότα, αληθινοί άνθρωποι που γνωρίζουν από τη σκληρότητα της ζωής και πως κάποιες φορές το συναίσθημα δεν έχει τόσο χώρο, όταν πρέπει να φροντίσεις για να επιβιώσεις αλλά και για να επιβιώσει η οικογένεια σου. Σίγουρα, ωστόσο η οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο. Από το παρελθόν μέχρι και το μέλλον του Τσίρο του πρωταγωνιστή, ο οποίος προσπαθεί να βρει τον πατέρα του και αρχίζει να ανακαλύπτει σιγά σιγά το νήμα της ιστορίας. Μιας ιστορίας δικής του και ταυτόχρονα το ποιος πραγματικά είναι.

Αξιόλογο και ενδιαφέρον βιβλίο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα που έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες που δεν αγνοείς.

Λίγα λόγια:

4 Σεπτεμβρίου 1943. Το Roma, θωρηκτό του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού, αποπλέει από τη ναυτική βάση της Λα Σπέτσια, αλλά στα στενά του Μπονιφάτσιο βομβαρδίζεται από τη Λουφτβάφε. Οι επιζώντες ξεκινούν ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει στο Κάλντες ντε Μαλαβέγια, ένα μικρό χωριό της Καταλονίας όπου θα εγκατασταθούν σε αναμονή της επιστροφής τους στην Ιταλία. Εκεί, ο Τσίρο, ένας από τους Ιταλούς ναύτες, που σφυρίζει διαρκώς ναπολιτάνικα τραγούδια, συναντά την Τζοάνα, μια παντρεμένη γυναίκα που φυτεύει γαρίφαλα για να βρει διέξοδο από τον τελματωμένο γάμο της.

Εξήντα χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Ματέου αποφασίζει να βρει τον άντρα που όλοι πιστεύουν ότι είναι ο πραγματικός του πατέρας.

  
Ο Μάρτιος ξεκίνησε πολύ ευχάριστα και αισιόδοξα με ένα βιβλίο που "ρούφηξα" σε τρεις μέρες. Πραγματικά με άφησε απίστευτα χαρούμενη και ενθουσιασμένη. Είχα διαβάσει ένα ακόμα βιβλίο της συγγραφέως και είχα, επομένως μία άποψη γι' αυτήν, αλλά το "Σου χρωστάω χάρη", το ερωτεύτηκα.

Ειλικρινές, αθώο, ρομαντικό, αστείο, αληθινό, είναι λίγα από τα επίθετα που θα χρησιμοποιούσα, για να το χαρακτηρίσω, σε περίπτωση που θέλετε να σχηματίσετε μία άποψη ή να πάρετε μία γνώμη. Διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα ( όπως σας είπα διάβασα τις τετρακόσιες και κάτι σελίδες του σε τρεις μέρες) και σας δημιουργεί πολύ όμορφα συναισθήματα. Γενικά, δεν το βαρέθηκα στιγμή, έχει ελάχιστα το ύφος ημερολογίου αλλά είναι και κάπως σαν να βρισκόμαστε στο μυαλό της πρωταγωνίστριας, της Φίξι. Ο χαρακτήρας της είναι αφελής με έναν τρόπο, που σε κάνει να την αγαπήσεις από τη πρώτη στιγμή και εκεί που πιστεύεις ότι διαβάζεις απλά ένα βιβλίο, για να περάσει η ώρα σου, συνειδητοποιείς πως μόλις σου δίδαξε κάποια μαθήματα ζωής ή σε άφησε με μία όμορφη γεύση για το τι σημαίνει οικογένεια, έρωτας, ειλικρίνεια και αφοσίωση. Αυτή είναι η Kinsella στα βιβλία της και δεν θα μπορούσα παρά να τη θαυμάζω, όπως και τον τρόπο γραφής της, ο οποίος δεν είναι καθόλου κουραστικός. Αντίθετα απολαμβάνεις κάθε σελίδα και παρακολουθείς τα γεγονότα χωρίς καν να αντιληφθείς ότι διαβάζεις τρεις ώρες.

Λίγα λόγια:

Η Φίξι Φαρ έχει μεγαλώσει με το μότο του πατέρα της Πάνω απ’ όλα η οικογένεια. Αλλά από τότε που εκείνος πέθανε, τρέχει για όλα μόνο της στην οικογενειακή επιχείρηση, ενώ τα αδέλφια της τεμπελιάζουν.
Μια μέρα, σ’ ένα καφέ, ένας άγνωστος της ζητά να έχει για μια στιγμή τον νου της στο λάπτοπ του, κι εκείνη όχι μόνο το προσέχει, αλλά το σώζει από βέβαιη καταστροφή. Ο Σεμπ, όπως συστήνεται, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, της υπογράφει μια δήλωση ότι της χρωστάει χάρη. Η Φιξι το παίρνει στ’ αστεία∙ άλλωστε ποτέ δε θα του ζητούσε τίποτα. Σωστά;
Κάποια στιγμή, όμως, ξαναμπαίνει στη ζωή της ο παιδικός της έρωτας, ο Ράιαν, που έχει μείνει άνεργος. Τότε η Φίξι, που δεν ήθελε τίποτα για τον εαυτό της, ζητάει από τον Σεμπ να του δώσει μια δουλειά. Τώρα, λοιπόν, είναι πάτσι, αλλά σε λίγο πάλι κάτι συμβαίνει κι ο ένας χρωστάει χάρη στον άλλο, και πάει λέγοντας. Πώς θα τελειώσει, άραγε, όλο αυτό;

 Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν επιλέγω τόσο πολύ βιβλία Ελλήνων συγγραφέων μόνο και μόνο επειδή στην πλειονότητα τους, στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, το δράμα και το ύφος των διαλόγων είναι ελάχιστα υπερβολικά για εμένα. Κάποιοι διάλογοι και κάποιοι χαρακτήρες καταλήγουν να είναι σαν να προέρχονται από σαπουνόπερα, χωρίς φυσικά να προσβάλλω το οτιδήποτε. 

 

 Επόμενο βιβλίο για τον Φεβρουάριο, ήταν "Η μπλε περίοδος", που διαβάζοντας τον τίτλο, δεν ξέρεις ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Είναι, λοιπόν, μία μυθοπλασία γύρω από την ζωή του διάσημου ζωγράφου, Πάμπλο Πικάσο. 

Είχα μεγάλη περιέργεια να το διαβάσω, μιας και δεν γνωρίζω ιδιαίτερα από ζωγραφική, παρά μόνο να την σέβομαι και να την εκτιμώ. Ο Πικάσο, δεν είναι του γούστου μου, όμως το συγκεκριμένο βιβλίο, το διάβασα με όρεξη και δεν το βαρέθηκα καθόλου. Ξεκινάει από τη γέννηση του ζωγράφου, σε μία οικογένεια με πατέρα ζωγράφο που είναι παθιασμένος με την τέχνη και ζει μέσα από αυτήν. Μου άρεσε σχεδόν κάθε σκηνή από το βιβλίο. Όλο το ταξίδι της ζωής του Πικάσο και ο τρόπος, με τον οποίο ο συγγραφέας περιγράφει τις συνθήκες διαβίωσης εκείνης της εποχής. Αναφέρομαι στη φτώχεια, την έλλειψη υγιεινής, τα θέματα πίστης, ακόμα και την σύφιλη που θέριζε λόγω της διασημότητας των πορνείων. Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο και προσωπικά θαυμάζω τους συγγραφείς που γράφουν μυθοπλασία, αλλά μπορούν να αποτυπώσουν την κουλτούρα εκείνης της εποχής με έναν τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να ξεχνά πως πρόκειται για κάτι μη πραγματικό.

Κατά τ' άλλα θα έχετε την ευκαιρία να πάρετε μία γεύση από το πως ίσως θα ήταν η προσωπικότητα του Πάμπλο Πικάσο ως έφηβος. Δηλαδή το πως ξεκίνησε να αγαπάει την ζωγραφική, τις σχέσεις του με την οικογένεια του, τους φίλους του, την ιδιόρρυθμη και με μεγάλο βάθος προσωπικότητα του. Και αυτό διότι ο συγγραφέας ανέπτυξε τους χαρακτήρες, τον καθένα ξεχωριστά με τρόπο που κανείς δεν χανόταν στην εξέλιξη του βιβλίου. Σας το συστήνω.

Λίγα λόγια:

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για την τραγική ερωτική ιστορία που έφερε τον νεαρό Πάμπλο Πικάσο στο χείλος της καταστροφής και ταυτόχρονα άναψε την πρώτη σπίθα της δημιουργικής ιδιοφυίας του.

Από τα θορυβώδη μπαρ της Βαρκελώνης έως τους φωτεινούς δρόμους του Παρισιού, ο Πάμπλο Πικάσο βιώνει, στο γύρισμα του 20ού αιώνα, τις απολαύσεις αλλά και τη μιζέρια της μποέμικης ζωής μαζί με τον επαναστάτη ποιητή και φίλο του Κάρλες Καζαχέμας.

Οι δυο νεαροί καλλιτέχνες δραπετεύουν από την οικογενειακή δυστυχία και τις προσδοκίες των γονιών τους, αναζητώντας δημιουργική διέξοδο, και βρίσκουν την έμπνευση στα ναρκωτικά, την εξαθλίωση και τις απελευθερωμένες γυναίκες της Μονμάρτρης.

Απολαμβάνουν την έντονη ζωή τους και τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει,  μέχρι που εμφανίζεται στο προσκήνιο μια μαυρομάλλα αινιγματική μούσα. Το πάθος των δυο καλλιτεχνών για τη Ζερμέν θα πάρει ολέθρια τροπή. Μέσα στην απόγνωση, ο Πικάσο ανακαλύπτει μια χρωματική παλέτα στην οποία παραδίδει τους δαίμονές του και αρχίζει να ζωγραφίζει, μένοντας για πάντα στην ιστορία.

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο κατ' εμέ, είναι ένα κρυμμένο διαμάντι. Από αυτά που  ξετυλίγονται σταδιακά και αφήνουν τη μαγεία τους ανεξίτηλη.

Το ξεκίνησα όντως με χαμηλές προσδοκίες και δεν γνώριζα ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με δύο ιστορίες που ουσιαστικά ήταν συνδεδεμένες. Από τη μια ο Μπόρις Πάστερνακ με το "Δόκτωρ Ζιβάγκο", την ιστορία του και την ερωτική του ζωή. Και από την άλλη οι δαχτυλογράφοι και τα κρυμμένα τους μυστικά. Τόσο καλογραμμένο και αξιόλογο βιβλίο. Θίγει ζητήματα ευαίσθητα, με έναν πολύ διακριτικό και όμορφο τρόπο. Δεν με προβλημάτισε τίποτα, αντίθετα με συγκίνησε η ιστορία τόσο της Όλγας, της ερωμένης του Πάστερνακ, όσο και της Ιρίνας. Μακάρι να μπορούσα να σας πω περισσότερα. Θα θαυμάσω, ωστόσο μόνο την δεξιοτεχνία της συγγραφέως, να συνδυάσει ιστορία και συναίσθημα με έναν δουλεμένο τρόπο που σέβεται και τα δύο αυτά μέρη. Εντυπωσιακό βιβλίο. Αξίζει την κάθε σελίδα του. 

Λίγα λόγια:

Κανείς δεν ρίχνει δεύτερη ματιά στις δακτυλογράφους.
Κανείς δεν ξέρει ότι δύο από αυτές διακινούν απόρρητες πληροφορίες.
Που αφορούν ένα βιβλίο, στο μέγεθος του βιβλίου που έχετε στα χέρια σας.
Στις σελίδες του κρύβεται μια ιστορία αγάπης που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει και πόνος.
Και όπου υπάρχει πλεκτάνη υπάρχει και θανάσιμος κίνδυνος. 

  

 Επιτέλους το τελείωσα. Και λέω "επιτέλους" γιατί ήταν το μεγαλύτερο σε όγκο, βιβλίο που διάβασα όλο το 2020. Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα, η αλήθεια είναι πως δεν το βαρέθηκα γιατί οι σκηνές άλλαζαν διαρκώς, όμως δεν είχε το κάτι συνταρακτικό για να σε κρατάει σε αγωνία. 

Πρόκειται για βιβλίο μυστηρίου. Έχω διαβάσει ξανά Tana French και είναι ιδιαίτερα αξιόλογη συγγραφέας, ωστόσο από το συγκεκριμένο, έλειπε κάτι. Ο πρωταγωνιστής, ο Τόμπι, λόγω μίας ληστείας που κόντεψε να τον σκοτώσει και της αρρώστιας του θείου του, αναγκάζεται να επιστρέψει στο Σπίτι του Κισσού, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Όμως, η ανακάλυψη ενός κρανίου στον κήπο, θα τον φέρει αντιμέτωπο με το παρελθόν του για το οποίο δεν γνώριζε τελικά και τόσα πολλά πράγματα. Όντως οι αναμνήσεις ξετυλίγονται αργά και αρκετά ισορροπημένα και ίσως αυτό είναι και το στοιχείο που δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου. Συνεχώς θα μάθαινα κάτι καινούργιο για το παρελθόν είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο. Επίσης το Σπίτι του Κισσού, ως περιβάλλον ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Υπέροχες περιγραφές ενός σπιτιού αρκετά παλιού, που φιλοξένησε γενιές της οικογένειας του Τόμπι, που έχει μία αίσθηση πολυκαιρισμένου βιβλίου, βαριών επίπλων και κάτι πολύ ανάλαφρο και οικογενειακό. Η French, φροντίζει να προσθέσει και μία νότα μυστηρίου, ωστόσο κατ' εμέ είναι κάπως αδύναμη, καθώς το θέμα του κρανίου είναι ελάχιστα προβλέψιμο.

Εν τέλει, θα σας πρότεινα να το διαβάσετε, γιατί η French γνωρίζει να κρατά μία ροή, να βρίσκει πάντα λόγους που κρατάνε το ενδιαφέρον του αναγνώστη της. Μπορεί το συγκεκριμένο να υστερεί στο θέμα του μυστηρίου, αλλά ο μεγάλος όγκος του, δεν υστερεί καθόλου σε ποιότητα.

Λίγα λόγια:

Ο Τόμπι ήταν ανέκαθεν τυχερός στη ζωή του. Ώσπου μια νύχτα όλα αλλάζουν. Μια βάναυση επίθεση τον αφήνει τραυματισμένο - δεν θα είναι πια ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Αναζητά καταφύγιο στο πατρικό του, ένα σπίτι γεμάτο όμορφες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια του και τα εφηβικά πάρτι με τα ξαδέλφια του. Λίγο μετά την άφιξή του εκεί όμως, στη γέρικη φτελιά του κήπου θα βρεθεί κρυμμένο ένα κρανίο. Και καθώς ο κλοιός των αστυνομικών αρχίζει να σφίγγει γύρω από την οικογένειά του, ο Τόμπι θα αναγκαστεί να επανεξετάσει όσα γνωρίζει για τους αγαπημένους του, για το παρελθόν του και, τελικά, για τον ίδιο.

Για ποιες πράξεις είμαστε ικανοί, αν δεν γνωρίζουμε πια ούτε τον εαυτό μας;