Μετά από δεκατέσσερα χρόνια, η Γιασμίν, το επόμενο θύμα, δραπετεύει για πρώτη φορά. Από τότε ξεκινά ένα ανελέητο κυνήγι, καθώς ο απαγωγέας δεν είναι νεκρός, όπως νόμιζε.

Προσωπικά μου άρεσε πολύ που υπήρχαν στοιχεία ψυχολογίας. Ψυχολογική σκιαγράφηση των προσώπων και τον αντίκτυπο που έχει στο θύμα όλη αυτή η εμπειρία. Το συγκεκριμένο βιβλίο, ίσως δεν σας εκπλήξει από την άποψη του ποιος είναι ο απαγωγέας, όσο από το πως ξετυλίγεται η πλοκή και ύστερα ξαναμπλέκεται μέσα στο χρόνο. Αξίζει!

Λίγα λόγια:

ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ.
ΣΑΝ ΘΕΟΣ.
Μια καλύβα στο δάσος, χωρίς παράθυρα. Η ζωή της Λένας και των δύο παιδιών της ακολουθεί αυστηρούς κανόνες: γεύματα, τουαλέτα, μελέτη, όλα ακολουθούν ευλαβικά ένα προκαθορισμένο πρόγραμμα. Ο πατέρας μεριμνά για την τροφή, τους προστατεύει από τους κινδύνους του έξω κόσμου και φροντίζει να έχουν πάντα τα παιδιά του μια μητέρα - όποιο κι αν είναι το κόστος.
Αλλά μια μέρα η μητέρα καταφέρνει να αποδράσει. Και τότε ξεκινάει ο πραγματικός εφιάλτης. Διότι πολλά δείχνουν ότι ο πατέρας θέλει πάση θυσία να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει. Η αστυνομία μαζί με την οικογένεια της Λένας προσπαθούν απεγνωσμένα να ενώσουν τα κομμάτια ενός παζλ που δεν φαίνεται να ταιριάζουν μεταξύ τους. Τι απ' όλα συμβαίνει πραγματικά και τι είναι προϊόν παράνοιας;

Ο συγγραφέας είναι και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, που μας διηγείται τα Χριστούγεννα, τα οποία πέρασε στο νοσοκομείο καθώς είχε εφημερία. Τα περιστατικά είναι πολλά και αρκετά ενδιαφέροντα,  αν σκεφτείτε πως, ειδικά τις γιορτινές περιόδους συμβαίνουν διάφορα απρόοπτα. Δεν διστάζει να γράφει τα δικά του σχόλια, να εκφράζει την αγανάκτηση του, το καυστικό του χιούμορ αλλά και τη συμπόνια του σε ασθενείς που το χρειάζονται. Τρυφερό αλλά και χιουμοριστικό, καθημερινό αλλά και ιδιαίτερο, σίγουρα είναι ένα βιβλίο κάπως διαφορετικό από αυτά που έχουν θέμα τους τα Χριστούγεννα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όσοι έχουν φόβο με τα νοσοκομεία, δεν νομίζω να το νιώσουν τόσο με το συγκεκριμένο.

Λίγα λόγια:

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και στους δρόμους αντηχούν οι νότες του Jingle Bells, αλλά 1,4 εκατομμύρια υπάλληλοι του NHS πηγαίνουν για δουλειά. Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου, που θα αποτελέσει ιδανικό δώρο για όποιον έχει ποτέ πατήσει σε νοσοκομείο, ο Άνταμ Κέι επιστρέφει στα ημερολόγιά του για μια ξεκαρδιστική, τρομακτική και -μερικές φορές- σπαρακτική ματιά πίσω από την μπλε κουρτίνα.
Η Χριστουγεννιάτικη εφημερία είναι ένα ερωτικό γράμμα για όλους εκείνους που πέρασαν τις γιορτές τους στην πρώτη γραμμή -βγάζοντας παιδιά και στολίδια από τα διάφορα μέρη που πήγαν και σφηνώθηκαν- κατά την πιο όμορφη εποχή του χρόνου.

H Βανέσα είναι μαθήτρια ενός ιδιωτικού σχολείου, ώσπου φτάνει στο σημείο να συνάψει ερωτική σχέση με τον καθηγητή της. Η ιστορία αφηγείται εναλλάξ με το παρόν και το παρελθόν. Το παρελθόν είναι η δεκαπεντάχρονη Βανέσα και η αρχή μιας σχέσης που θα τη στιγμάτιζε ολοκληρωτικά. Το παρόν είναι η ενήλικη Βανέσα και το ξέσπασμα των γυναικών απέναντι στη σεξουαλική κακοποίηση. Όταν θα βρεθεί αντιμέτωπη με εκείνη τη σχέση και εκείνο τον άνθρωπο και σταδιακά θα αποκαλύπτεται μπροστά της το πόσο την επηρέασε και την καθόρισε σε μία εφηβική ζωή, που θα έπρεπε να είναι αθώα και ανέμελη.

Ίσως δεν το περιέγραψα καλά, ωστόσο δεν έχει τόση σημασία, όση να το διαβάσετε και να προσπαθήσετε να το κατανοήσετε οι ίδιοι. Αρκετά καλογραμμένο, προσπαθώντας να διατηρήσει τις λεπτές γραμμές μίας γυναικείας προσωπικότητας τόσο στην εφηβεία της, όσο και στη ενήλικη ζωή της. Πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο και βαθύ να αποτυπώσεις την ανθρώπινη συμπεριφορά σε τραυματικές καταστάσεις και όσο αυτό συνέβη στο βιβλίο, με έκανε να έχω συναισθήματα που θα τα χαρακτήριζα προβληματικά. Τα υπόλοιπα, στο βιβλίο.

Με λίγα λόγια:

ΕΙΧΕ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ.
ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΣΑΝ ΤΕΡΑΣ.
Η Βανέσα Γουάι ήταν δεκαπέντε ετών όταν τα έφτιαξε με τον καθηγητή της των αγγλικών. Τώρα, στα τριάντα δύο της, κι ενώ το κίνημα του #MeToo ξεσκεπάζει το ένα μετά το άλλο τα σεξουαλικά εγκλήματα πανίσχυρων ανδρών, μια άλλη παλιά μαθήτρια του Τζέικομπ Στρέιν τον κατηγορεί για σεξουαλική κακοποίηση. Η Βανέσα ακούει συγκλονισμένη το νέο. Πιστεύει ακόμη πως η δική της σχέση με τον Στρέιν δεν ήταν κακοποίηση, αλλά έρωτας. Είναι σίγουρη γι' αυτό. Μπορεί τώρα να απορρίψει την πρώτη της αγάπη χωρίς να απορρίψει τον ίδιο τον έφηβο εαυτό της; Να δεχτεί πως ο άντρας που την καθόρισε ήταν κάτι άλλο από αυτό που πίστευε ως τώρα; Και πως ίσως η ίδια δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, αλλά ένα από τα πολλά θύματά του;
Ένα προκλητικό, εθιστικό βιβλίο για τη μνήμη και το τραύμα, την έξαψη της εφηβείας και τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στη συναίνεση, τη συνενοχή και τη θυματοποίηση.

Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο αδερφές. Η μία καταλήγει στη φυλακή να πληρώνει για μια δολοφονία ήδη από τα δέκα της χρόνια. Η άλλη στιγματίζεται και ζει τη ζωή της, έχοντας αλλάξει ταυτότητα. Εκεί που όλα, βαίνουν καλώς μια εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού, φέρνει το παρελθόν, ξανά στην επιφάνεια. Οι δύο αδερφές συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο και σίγουρα πολλά πράγματα παραμένουν κρυμμένα. 

Αν το βαρεθείτε, απλά συνεχίστε το. Πραγματικά στο τέλος, όλα παρουσιάζονται με ένα τρόπο τόσο φυσιολογικό, σαν να γράφεται ένα παραμύθι αλλά πρόκειται για ένα ψυχολογικό παιχνίδι. Το τέλος του δεν αφήνει ερωτηματικά αλλά σίγουρα μια αίσθηση αδικίας και ίσως... ανατριχίλας. Κατά τ' άλλα είναι καλογραμμένο, με έμφαση στις στιγμές όπου η συγγραφέας παρουσιάζει κάποια προφανή γεγονότα με ένα τρόπο που σε βάζει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βλέπεις. 

Λίγα λόγια:

"Σου αρέσουν οι καραμελίτσες;" είπε η Λόρελ. "Έχω να σου δώσω αν θέλεις".
Η Ρόζι ένιωσε το πάνω χείλος της να μυρμηγκιάζει.
Δεν είπε όμως τίποτα. Περίμενε.
Το κοριτσάκι αναδεύτηκε στη θέση του στο μπροστινό μέρος του αλόγου. Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα με μια μαργαρίτα. Γαλάζιο σορτσάκι. Είχε ένα πιαστράκι στα μαλλιά, ροζ και αστραφτερό. Η Ρόζι άπλωσε το χέρι της να το αγγίξει. Ήταν πανέμορφο.
Όπως και τα χρυσά μαλλιά του κοριτσιού.
Η Λόρελ και η Ρόζι. Τα Κορίτσια των Λουλουδιών. Έτσι τις βάφτισαν οι δημοσιογράφοι. Είπαν πως πήραν το μικρότερο παιδάκι για να παίζουν. Δεν ήθελαν να του κάνουν κακό. Η μία καταδικάστηκε για φόνο. Η άλλη συνέχισε τη ζωή της με άλλο όνομα. Τώρα, δεκαεννιά χρόνια μετά, ένα άλλο παιδί εξαφανίζεται. Και τα Κορίτσια των Λουλουδιών θα ξαναγίνουν πρωτοσέλιδο.
Κανένας δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία τους.
Τώρα δε θα μπορέσετε να την ξεχάσετε ούτε εσείς.

Η ιστορία  αφορά δύο κορίτσια και το πως γίνανε κολλητές για περισσότερο από τριάντα χρόνια. Η Ταλι και η Κέιτ γνωρίστηκαν στα δεκατέσσερά τους και από τότε τις παρακολουθούμε να πηγαίνουν σχολείο, πανεπιστήμιο, να εργάζονται και ύστερα η καθεμία να παίρνει τον δρόμο της χωρίς ποτέ να απομακρύνονται τελείως. Δύο ζωές που πραγματικά είναι συναρπαστικές από μόνες τους όπως και οι δύο πρωταγωνίστριες. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί πολλές φορές αλλά, θα παραμείνει δυνατή στο χρόνο και θα βαθαίνει ακόμα πιο πολύ. Ιδιαίτερα ρεαλιστικό, καθόλου ανιαρό και έντονο, πραγματικά δεν νομίζω πως θα μπορούσα να πω κάτι αρνητικό, παρά να υπερβάλλω με τα λόγια μου για το πόσο αξιόλογο είναι. Μεγάλο θετικό είναι πως για την κάθε δεκαετία στην οποία αναφέρεται, εισάγει τον αναγνώστη στο κλίμα που επικρατούσε τότε, στις συνθήκες και στην τότε ζωή.

Πραγματικά, αυτό το βιβλίο υμνεί τη γυναικεία φιλιά, την αγάπη, την οικογένεια. Καλογραμμένο, βαθύ και πολύ τρυφερό. Μόνο καλά λόγια άκουσα και όταν πήγα να το διαπιστώσω και μόνη μου, μου άρεσε πάρα πολύ και συγκαταλέγει πλέον στα αγαπημένα μου για το 2020.

Με λίγα λόγια:

Η Κέιτ Μαλάρκι είναι ένα εσωστρεφές κορίτσι, αλλά το καλοκαίρι του 1974 μετακομίζει απέναντι από το σπίτι της το πιο δημοφιλές κορίτσι και θέλει να γίνουν φίλες. Η Τάλι Χαρτ μοιάζει να έχει τα πάντα –ομορφιά, εξυπνάδα, φιλοδοξία. Επιφανειακά, οι δυο τους δεν έχουν τίποτα κοινό, αλλά το καλοκαίρι εκείνο χτίζουν μια φιλία που θα κρατήσει για μια ζωή. Τάλι-και-Κέιτ. Αχώριστες, σαν μία λέξη.

Για τριάντα χρόνια, η Τάλι και η Κέιτ στέκονται η μία στο πλευρό της άλλης και καταφέρνουν να βγουν αλώβητες από τις θύελλες της ζήλειας, του θυμού και του πόνου. Η Τάλι κυνηγά τα μεγαλεπήβολα όνειρά της για να κατακτήσει τη δόξα και την επιτυχία. Η Κέιτ θέλει μόνο να ερωτευτεί και να αποκτήσει οικογένεια. Οι δυο τους πιστεύουν ότι έχουν ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες, μέχρι που μία μόνο πράξη προδοσίας μπαίνει ανάμεσά τους και δοκιμάζει τις αντοχές τους και τη φιλία μιας ζωής.

Λίγα λόγια:

 Μαξ και η Πιπ είναι ένα πολύ δεμένο ζευγάρι. Τίποτα δεν μπορεί να τους κλονίσει. Όταν όμως ο γιος τους αρρωστήσει, θα κληθούν να πάρουν μια μοιραία απόφαση: η ζωή του παιδιού τους βρίσκεται στα χέρια τους. Για πρώτη φορά, ο Μαξ και η Πιπ αδυνατούν να συμφωνήσουν. Ο καθένας τους θέλει ένα διαφορετικό μέλλον για τον γιο τους. Και αν μπορούσαν να γίνουν και τα δύο;

Πρωταγωνίστρια είναι η Εύα, μία νεαρή Γερμαρνίδα που εργάζεται ως μεταφράστρια και ζει με τους γονείς της. Διαβάζοντας το, θα δείτε πως οι περιγραφές δεν περιορίζονται μόνο στην Εύα, αλλά και στα άλλα μέλη της οικογένειας της, καθώς και τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα τους. Είναι μία πολύ ζεστή και πρόσχαρη οικογένεια, ίσως η ιδανική θα έλεγε κάποιος, με τη πρώτη ματιά. Όταν η Εύα κλήθηκε ως διερμηνέας στη δίκη των κατηγορούμενων για τα γεγονότα του Άουσβιτς και ό,τι συνέβαινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν τα μάτια της, θα μπορούσα να πω, και να αποκαλύπτονται αλήθειες διόλου ευχάριστες. Η διαδικασία αυτή και το πως περιγράφεται από τη συγγραφέα είναι εξαιρετικά "ήσυχη" για μία ακόμη φορά. Σιωπή, λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ και πόνος που περιγράφεται απλά με εκφράσεις. Ένα βιβλίο που δείχνει, ουσιαστικά τις επιπτώσεις των κακουχιών και των βασανιστηρίων σε άτομα που ήταν και δράστες και ηθικοί αυτουργοί.

Έτσι και η Εύα μέσα από τη δίκη, ανακαλύπτει τον εαυτό της, κλονίζεται από τα μυστικά της οικογένειας της και ζει πλέον έχοντας συνείδηση όλων των δυσάρεστων γεγονότων αλλά και του αντίκτυπου της δίκης στην οποία συμμετείχε. Προφανώς, πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και αξιόλογο βιβλίο. Εκτός των άλλων μου κίνησε την περιέργεια για να ακούσω τις 400 ώρες ηχογραφημένου υλικού από τη δίκη.

Λίγα λόγια:

"Και σε περίπτωση που δεχτείτε, αρχίστε να μαθαίνετε και το αναγκαίο λεξιλόγιο".
"Τι εννοείτε; Στρατιωτική ορολογία;"
"Όλες τις πιθανές λέξεις για το πώς μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν άνθρωπο".
Η νεαρή Εύα Μπρουνς ζει μια ανέμελη ζωή στη Φρανκφούρτη του 1963. Ο πόλεμος είναι μια θολή παιδική ανάμνηση, η ταβέρνα του πατέρα της πηγαίνει καλά, και ο Γίργκεν, ο πλούσιος φίλος της, ετοιμάζεται να της κάνει πρόταση γάμου.
Όλα, όμως, ανατρέπονται όταν προσλαμβάνεται ως διερμηνέας σε μια δίκη για εγκλήματα πολέμου, όπου και γνωρίζει τον Ντέιβιντ Μίλερ, έναν μαχητικό και αινιγματικό Καναδό δικηγόρο. Μεταφράζοντας τις καταθέσεις, η Εύα έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το τρομερό παρελθόν της πατρίδας της. Και αρχίζει να αναρωτιέται. Γιατί οι δικοί της αντιδρούν τόσο στη συμμετοχή της στη διαδικασία; Γιατί δε μιλούν ποτέ για το τι έκαναν στον πόλεμο;
Καθώς η "Δεύτερη Δίκη του Άουσβιτς", όπως θα μείνει στην Ιστορία, συγκλονίζει μια ολόκληρη χώρα, η Εύα δεν μπορεί πια να είναι απλώς η καλή κόρη που ετοιμάζεται να γίνει καλή σύζυγος. Πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στις έτοιμες αλήθειες και σε αυτό που της λέει η συνείδησή της. Ανάμεσα στη συλλογική λήθη και στην προσωπική ευθύνη - και, τελικά, ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη.
Έως πού θα έφτανες για την αλήθεια;

Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να διαβάσω μία μικρή ιστορία που με αφορμή, τη γάτα και το σκύλο αντίστοιχα, θα δώσουν κάποιες μικρές συμβουλές. Όμως ανοίγοντας τα βιβλία είδα υπέροχες εικόνες, σχεδιασμένες από τους εικονογράφους που προανέφερα με φράσεις όπως "Δώσε χρόνο στον εαυτό σου" κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι, πως μου φάνηκε πολύ τρυφερό και χρήσιμο. Κάποιος μπορεί να το δει ως κάτι πιο απλό, ωστόσο εγώ σκέφτηκα πως θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν "η φράση της ημέρας", μόλις ξυπνήσω το πρωί. Το ανοίγω σε μία τυχαία σελίδα και πάντα έχω κάτι καινούργιο να θυμηθώ ή να μάθω είτε για τη συμπεριφορά μου, για το πως πρέπει εγώ να νιώθω καλά και ύστερα για τους φίλους και τον κόσμο γενικά.

Οπότε πιστεύω πως κάτι τέτοια μικρά βιβλιαράκια, πρέπει να τα δίνεται το προσωπικό σας τόνο χρήσης, αν θα μπορούσα ποτέ να το πω αυτό. Ως ένα ημερολόγιο, έναν ενθαρριντή, έναν μικρό και fun life coach.

Μπαίνω από την είσοδο στα αριστερά μου, όπου υπάρχουν τραπέζια για διάβασμα, εργασίες και οτιδήποτε απαιτεί ησυχία. Ύστερα από εκεί, μπορείς να μπεις στο εσωτερικό για τους κρύους μήνες ή να ανέβεις στη ταράτσα κάτω από τα πολλών ειδών φωτάκια και να απολαύσεις το ποτό σου ή το brunch. Προσωπικά, επέλεξα μια σπιτική λεμονάδα με μαστίχα που μου άρεσε πάρα πολύ. Ύστερα τράβηξα μερικές φωτογραφίες το μέρος αλλα και το βιβλίο μου μέσα σε αυτό που ταίριαξε κατευθείαν με την αισθητική του. Την επόμενη φορά σίγουρα θα έρθω για brunch και θα φέρω και κάτι να διαβάσω.

Η αρχή του ήταν πολύ καλή. Ένα απόσπασμα από τη μέση, ίσως και το τέλος του βιβλίου, χωρίς καθόλου εξηγήσεις, ονόματα προσώπων ή οποιαδήποτε πληροφορία, πάντα τραβά τον αναγνώστη. Η συνέχεια, ήταν εξίσου καλή. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα, το γεγονός πως ο συγγραφέας σε κάθε του σελίδα είχε κάτι να αποκαλύψει ή σχεδόν πάντα να πετάξει κάποιο υπονοούμενο, ένα μυστικό του παρελθόντος, σκόρπιες λέξεις που δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, παρά μόνο αν συνεχίσεις να διαβάσεις. Τρεις αδερφές που συγκεντρώθηκαν ξανά στο Κρυφό, το χωριό τους και οι μνήμες αρχίζουν να επιστρέφουν ολοζώντανες πόσο μάλλον όταν η μικρότερη εξαφανίζεται. 

Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να το βαρέθηκα. Σίγουρα καλογραμμένο, απλό αλλά με ροή και ενδιαφέρον. Σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά και εκεί που νομίζει ο αναγνώστης πως βρήκε τον δολοφόνο, τελικά κάνει μεγάλο λάθος. Μπορώ να πω πως ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα, μέσα στο καλοκαίρι και είναι σημαντικό καθώς το συγκεκριμένο είχε να αναμετρηθεί με το γούστο μου στα αστυνομικό λογοτεχνικό είδος. Τέλος να επισημάνω πως ήταν μία φρέσκια επιλογή, σύγχρονη τελείως διαφορετική από ανάλογα βιβλία Ελλήνων που προτιμούν να γράφουν σε παρελθοντικό χρόνο. 

Να το διαβάσετε!

Λίγα λόγια:

Με αφορμή το μνημόσυνο του πατέρα της, η Νικόλ Πομάνου, μια νεαρή καλλιτέχνις ξυλογλυπτικής, επισκέπτεται το χωριό της, το Κρυφό, για να συναντήσει τη μητέρα και τις δυο αδελφές της.
Η μικρότερη αδελφή της δεν εμφανίζεται στο καθορισμένο ραντεβού. Η εξαφάνισή της θα δοκιμάσει τους δεσμούς της οικογένειας. Για να τη σώσουν, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα μυστικά που τόσα χρόνια έκρυβαν στο Δάσος των Μανιταριών.
Την ίδια στιγμή, στον υγρότοπο του Εθνικού Πάρκου Θράκης, η αστυνόμος Λουκίδη ανακαλύπτει το παραμορφωμένο πτώμα μιας γυναίκας...
Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ αστυνομικής πλοκής που υπόσχεται να σας κόψει την ανάσα, βυθίζοντάς σας σε μια ιστορία ενοχής.

Η Φέι, λοιπόν, είναι πλέον μία μεγάλη επιχειρηματίας χάρη την εταιρεία καλλυντικών της, την Revenge και έχει βάλει σε τάξη τη ζωή της. Ζει με την μητέρα της και την κόρη της, κρυμμένες και προστατευμένες καθώς υποτίθεται πως την κόρη της, σκότωσε ο σύζυγός της , ο Τζακ, για το οποίο είναι και φυλακισμένος. Ωστόσο η Φέι πλέον, θα έρθει αντιμέτωπη με νέους κινδύνους που απειλούν τόσο την εταιρεία της όσο και την προσωπική της ζωή. 

Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και απολαυστικά. Σίγουρα τονίζει και αναδεικνύει τον φεμινισμό, την γυναικεία επιχειρηματικότητα, την ισότητα των γυναικών με των αντρών στον επαγγελματικό και οικογενειακό τομέα. Σε κάποια σημεία με έναν έντονο τρόπο, λίγο δραματικό ίσως, λίγο εκδικητικό, όπως προανέφερα. Σίγουρα η πλοκή και όλη η ιστορία ήταν καλογραμμένες και είχαν νόημα και αξιόλογο περιεχόμενο. Ωστόσο ο τόνος δραματικότητας και υπερβολής υπήρχε και ήταν το μόνο που δεν μου άρεσε.

Κατά τ' άλλα θα ήθελα σίγουρα να δω καλύτερα τη γραφή της Lackberg και σε άλλα βιβλία της καθώς τα δύο συγκεκριμένα ήταν τα μόνα με κύριο πρόσωπο, την Φέι.

Λίγα λόγια:

Πάνω που η Φέι πίστεψε ότι όλα ήταν εντάξει, η ίδια της η ύπαρξη απειλείται ακόμα μια φορά. Έχει φτιάξει τη ζωή της στο εξωτερικό, ο πρώην σύζυγός της είναι στη φυλακή και η εταιρεία της Revenge καλπάζει προς την επιτυχία. Τη στιγμή όμως που η Revenge ετοιμάζεται να κατακτήσει τις ΗΠΑ, μια νέα απειλή κάνει την εμφάνισή της και η Φέι αναγκάζεται να επιστρέψει στη Στοκχόλμη.
Θα ρισκάρει να αφήσει πίσω της όλα αυτά για τα οποία πάλεψε τόσο σκληρά; Ή θα καταφέρει να αναγεννηθεί από τις στάχτες και να ανακτήσει τον έλεγχο; Με τη βοήθεια μιας επίλεκτης ομάδας γυναικών ξεκινάει να μάχεται για να σώσει ό,τι της ανήκει - για να σώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.
Μετά το απόλυτο μπεστ σέλερ Το χρυσό κλουβί, το δεύτερο μέρος της διλογίας με πρωταγωνίστρια τη Φέι. Μια δραματική ιστορία προδοσίας, εκδίκησης και γυναικείας αλληλεγγύης. 

Τίτλος: Μωβ Το χρώμα της Λύπης

Συγγραφέας: Μηνάς Τσαμπάνης

Κατηγορία: Μυθιστόρημα

Εκδόσεις Ζενίθ 

Εκδόθηκε: 2020 - 453 σελίδες

Στη πόλη του Γκρίν Φολς, η δεκαοχτάχρονη Μέριλιν Φόγκς αποκτά πρόσβαση στο Σκοτεινό Ιστό (Dark Web) όπου γνωρίζεται με έναν άγνωστο ο οποίος της συστήνεται ως Μωβ.
Μετά τη διαδικτυακή τους συνομιλία, η κοπέλα αντιλαμβάνεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και αποφασίζει να διακόψει. Εκείνος δεν το αποδέχεται και ένα τρομακτικό παιχνίδι γάτας και ποντικού ξεκινάει.
Ένας εφιάλτης ο οποίος θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τη Μέριλιν όσο και για το κοντινό της περιβάλλον.
Μια ανατριχιαστική ιστορία εμπνευσμένη από τις πασίγνωστες ιστορίες creepypasta για το Dark Web που σίγουρα θα σας καθηλώσει.
Τα τέρατα υπάρχουν και ελλοχεύουν στο σκοτάδι.

Links:ekdoseiszenith  | goodreads |

Link αγοράς: ekdoseiszenith   |  booksplus+  |  

Διαγωνισμός

(εικόνα διαγωνισμού+facebook Link)

Το fancyowl.gr σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μηνάς Τσαμπάνης @minerboh80 ετοίμασαν έναν Instagram διαγωνισμό στο προφίλ της @helena_zelin. Τα δώρα του νικητή είναι ένα αντίτυπο του βιβλίου “Μωβ Το χρώμα της Λύπης” και μία θήκη για σελιδοδείκτες από το @fancyowl.gr. Ο διαγωνισμός λήγει στις 23/06/2020.

Συνέντευξη με τον συγγραφέα

(ερωτηματολόγιο μίνι συνέντευξη)

Γνωρίστε τον συγγραφέα Μηνά Τσαμπάνη

Ο Μηνάς Τσαμπάνης γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1980 στον Πειραιά και ξεκίνησε να εργάζεται από την παιδική του ηλικία στον δύσκολο και απαιτητικό χώρο της αρτοποιίας και της ζαχαροπλαστικής.
Σπούδασε στο τμήμα Νοσηλευτικής του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου, και εργάζεται σε γνωστό Νοσηλευτικό Ίδρυμα της Αθήνας.
Το πάθος του για τη συγγραφή και τον σχεδιασμό κόμικς τον οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου του μυθιστορήματος με τίτλο «Ο Κόκκινος Μαχητής της Γης» από τις Εκδόσεις Ανάτυπο.
Τους τελευταίους μήνες της στρατιωτικής του θητείας ξεκίνησε τη συγγραφή του μυθιστορήματος Επιστημονικής Φαντασίας «Ο Πλανήτης Του Χαμένου Παραδείσου» το οποίο ολοκλήρωσε κατά τη διάρκεια των σπουδών του στα Ιωάννινα. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Andy’s Publishers και πρόκειται να επανακυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ανάτυπο.
Στόχος του είναι η δημιουργία μιας σειράς μυθιστορημάτων Επιστημονικής Φαντασίας προσαρμοσμένα στην ελληνική πραγματικότητα.
Το μυθιστόρημα με τίτλο «Η Νηρηίδα, η Θλιμμένη Πριγκίπισσα» ήρθε στα όνειρά του εντελώς απρόοπτα και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανάτυπο.
Το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Μωβ. Το Χρώμα της Λύπης» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ζενίθ.
Ήρωες στη ζωή του υπήρξαν και θα είναι για πάντα η μητέρα του και ο αδελφός του.
Ο Εμμανουήλ Κομπάνης γεννήθηκε και ζει στη Πεντέλη Αττικής.

Social Media Links: goodreads | facebook |  instagram  

Ιδιαίτερα περίεργος τίτλος και αρκετά στενάχωρος, ίσως, από πολλούς. Ωστόσο, μήπως είναι και τροφή για σκέψη; Ειδικά για όσους τον διάβασαν και ένιωσαν μία μικρή ταύτιση. Ε, λοιπόν εγώ μιλάω γι αυτούς του ''αντικοινωνικούς'', ''εσωστρεφείς'', ''περίεργους'' που σε μία μεγάλη παρέα είναι ολιγομίλητοι και συχνά επιλέγουν την συντροφιά ενός βιβλίου.  Θεωρώ πως τελικά, ίσως και αυτοί να είναι οι ποιοτικοί άνθρωποι που όλοι ψάχνουμε στη ζωή μας και οι ίδιοι  να είναι επιλεκτικοί με τον κόσμο εκεί έξω. Άθελά τους, πολλές φορές μένουν εκτός, ωστόσο ξέρουν καλά τι θα πει δημιουργία, ποιοτικός χρόνος και πάνω από όλα ενσυναίσθηση.