Από τα τελευταία βιβλία που διάβασα για το 2019, είναι και το δεύτερο βιβλίο της Stephanie Garber, το "Θρύλος". Αποτελεί συνέχεια του "Κάραβαλ" και από ότι θα διαπιστώσετε μου άρεσε πολύ περισσότερο.
 Στο συγκεκριμένο πρωταγωνίστρια είναι η μικρή αδερφή της Σκάρλετ, η Ντονατέλα. Η Τέλα θέλει να βρει τη χαμένη από καιρό μητέρα τους, η οποία από ότι φαίνεται έχει μία μεγάλη ιστορία, γεμάτη μπελάδες. Για να το κάνει, όμως, αυτό αποφασίζει να συμμετάσχει και στο επόμενο Κάραβαλ. Αυτό όμως της επιφυλάσσει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις,μεταξύ των οποίων είναι μια καταραμένη Τράπουλα του Πεπρωμένη, οι ίδιες οι Μοίρες και ο Λέτζεντ, ο άρχοντας του Κάραβαλ, αυτοπροσώπως. 
 Πιο περίπλοκο και ιδιαίτερο από το πρώτο βιβλίο. Θα έλεγα πιο προσωπικό και αληθινό από το πρώτο με ένα τόνο ρομαντισμού βουτηγμένου στο δράμα. Δεν εστιάζει τόσο στα στοιχεία που οδηγούν στο να νικήσει η Τέλα το Κάραβαλ, όσο στις συνέπειες αυτών των στοιχείων τόσο στην αναζήτηση της μητέρας της όσο και στη σχέση της με τον Λεέτζεντ. Όσοι έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο, θα ξέρετε πως η ταυτότητα του άρχοντα του Κάραβαλ, είναι άγνωστη. Στο δεύτερο βιβλίο, όμως, θα σας φάει η περιέργεια καθώς η Τέλα αναπτύσσει ιδιαίτερους δεσμούς μαζί του.
 Ο τρόπος που τόσο υπέροχοι χαρακτήρες έχουν τον ρόλο τους στο βιβλίο, όπως και οι περιγραφές της Βαλέντα είναι εντυπωσιακά. Μου άρεσε παραπάνω από το πρώτο βιβλίο, αν και πρέπει να σας προειδοποιήσω πως το τέλος δεν είναι τόσο ευχάριστο όσο θα ήταν επιθυμητό. Ωστόσο δίνεται η αίσθηση πως αυτό είναι το σχεδόν-τέλος και όχι το αληθινό τέλος. Όσοι το διαβάσετε, θα με καταλάβετε!

Λίγα λόγια:
ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙ, ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΝΑ ΚΕΡΔΗΘΕΙ.
Αφού παρασύρθηκε στον μαγικό κόσμο του Κάραβαλ, η Ντονατέλα Ντράγκνα κατάφερε να δραπετεύσει από τον πατέρα της και να σώσει την αδελφή της, Σκάρλετ, από έναν καταστροφικό κανονισμένο γάμο. Τα κορίτσια θα έπρεπε να το γιορτάζουν, αλλά η Τέλα, απελπισμένη, είχε κάνει μια συμφωνία με έναν εγκληματία, και αυτό που του χρωστάει δεν έχει καταφέρει ποτέ κανείς να το βρει: το αληθινό όνομα του Άρχοντα του Κάραβαλ, Λέτζεντ.
Ο μοναδικός τρόπος για να ανακαλύψει την ταυτότητα του Λέτζεντ είναι να κερδίσει το Κάραβαλ. Έτσι η Τέλα ξαναπαίρνει μέρος στο θρυλικό παιχνίδι – και καταλήγει στο μονοπάτι του δολοφονικού διαδόχου του θρόνου της αυτοκρατορίας, σε μια καταδικασμένη ιστορία αγάπης και σε έναν ιστό από μυστικά. Αν δεν μπορέσει να εκπληρώσει τη συμφωνία και να δώσει το όνομα του Λέτζεντ, θα χάσει όλα όσα αγαπάει, ίσως ακόμα και τη ζωή της∙ αλλά αν κερδίσει, ο Λέτζεντ και το Κάραβαλ θα καταστραφούν για πάντα.
Καλώς ήρθες στο ΚΑΡΑΒΑΛ. Το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε.

 Το επόμενο βιβλίο που διάβασα, κατατάσσεται στα αγαπημένα του 2019. Η "Άγρια Φύση" της Jane Harper ήταν εκπληκτικό βιβλίο, όχι γιατί έγινε ένας φόνος από εκδίκηση ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ήταν ένας φόνος που έγινε από μεγάλο λάθος. Κάτι που ξεκίνησε από θυμό και αδικία, κάτι που απλά ήθελε να πληγώσει και όχι να σκοτώσει. Έτσι, αυτό είναι το στοιχείο που σε αφήνει με μία μελαγχολική διάθεση, μα γνωρίζοντας πως διάβασες ένα αξιόλογο και ευφυές μυθιστόρημα.
 Η υπόθεση ίσως φανεί κοινότοπη και ίσως περιμένεις τα αίτια του φόνου να είναι απλά, χωρίς εκπλήξεις. Πίσω όμως από τις πέντε γυναίκες που ξεκίνησαν την απόδρασή τους στους αφιλόξενους λόφους Γκίραλανγκ, υπάρχουν πολλά μυστικά. Η κάθεμία είχε κάτι να κρύψει και κάτι να νιώσει για την άλλη είτε ως συναδέλφισσες είτε ως συμμαθήτριες, μιλώντας κυρίως για την Άλις και την Λόρεν.
 Για να πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, οι πέντε γυναίκες πηγαίνουν στο εθνικό πάρκο στο πλαίσιο ενός προγράμματος σύσφιξης εταιρικών σχέσεων. Η κατάσταση στραβώνει και καταλήγουν να βγουν από εκεί πέρα ταλαιπωρημένες, μόνο οι τέσσερις από τις πέντε. Η Άλις αγνοείται και τυχαίνει να συνεργάζεται με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου τον αστυνόμο Φάλκ. Η ιστορία εξελίσσεται εναλλάξ. Δηλαδή, υπάρχουν κεφάλαια που περιγράφεται η αναζήτηση της Άλις και η όλη ερευνά και μετά από αυτό το κεφάλαιο ακολουθεί η εξιστόριση της περιπέτειας των πέντε γυναικών. Αυτό είναι ένα στοιχείο που κάνει το βιβλίο ακόμα πιο ενδιαφέρον.
 Για να μην τα πολυλογώ, δεν πιστεύω πως θα το αφήσετε από τα χέρια σας, πόσο μάλλον ότι δεν θα εντυπωσιαστείτε από την κατάληξη της ιστορίας. Και αυτό διότι πολλές φορές η αδικία και ο πόνος που μαζεύουμε μέσα μας, μας ωθούν σε αντιδράσεις που εν τέλει δεν μπορούμε ποτέ να ελέγξουμε.

Λίγα λόγια:
Πέντε γυναίκες εγκαταλείπουν την άνεση του κλιματιζόμενου εργασιακού τους περιβάλλοντος, φορτώνονται απρόθυμα τα σακίδιά τους και ξεκινούν να διασχίσουν ένα πάρκο άγριας φύσης στην αυστραλιανή ενδοχώρα. Στόχος αυτής της πεζοπορίας να ενισχυθούν οι μεταξύ τους συναδελφικοί δεσμοί και η ομαδικότητά τους. Στο τέλος της διαδρομής όμως θα μείνουν μόνο τέσσερις... Και καθεμία έχει μια ελαφρώς διαφορετική ιστορία για το τι ακριβώς τους συνέβη.
Ο ομοσπονδιακός πράκτορας Άρον Φαλκ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την τύχη της αγνοούμενης πεζοπόρου. Καθώς η έρευνά του τον παρασύρει στην καρδιά της οργιώδους βλάστησης, ο Φαλκ ανακαλύπτει πως οι γυναίκες είναι μπλεγμένες μεταξύ τους σ’ ένα κουβάρι από μυστικά, υποψίες και προδοσίες. Θα μπορούσε κάτι απ’ όλα αυτά ωστόσο να οδηγήσει σε φόνο;

Με λίγα λόγια:
663 μ.Χ. Ο Δικαστής Τι μόλις διορίστηκε επίτροπος στην περιφέρεια του Πενγκ-λάι. Φτάνοντας στην πόλη, ξεκινάει αμέσως την έρευνα για την εξιχνίαση της δολοφονίας του προκατόχου του. Τα πράγματα περιπλέκονται λόγω της εξαφάνισή του προϊσταμένου των υπαλλήλων του δικαστηρίου, αλλά και της εξαφάνισης της νεόνυμφης συζύγου ενός πλούσιου πλοιοκτήτη της περιοχής.
Την ίδια στιγμή, ένας τίγρης σπέρνει τον τρόμο στην περιοχή, μια ιερόδουλη έχει ένα κρυφό μήνυμα για τον Δικαστή Τι, το πτώμα ενός δολοφονημένου μοναχού εντοπίζεται θαμμένο στο πιο παράδοξο σημείο, ενώ κυκλοφορούν έντονες φήμες για λαθρεμπόριο όπλων προς την Κορέα. Τι μπορεί να συνδέει όλα αυτά τα φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα;
Ο Δικαστής Τι ήταν πρόσωπο ιστορικό. Έζησε από το 630 μέχρι το 700 μ.Χ. και υπήρξε λαμπρός ντετέκτιβ και ανώτερος αξιωματούχος της δυναστείας Τανγκ (618-907μ.Χ.).
Σχολαστικά πιστές στον παλιό, αυθεντικό κινεζικό τρόπο αφήγησης αστυνομικών ιστοριών αλλά και όμορφα διανθισμένες με πολυποίκιλα στοιχεία ώστε να ικανοποιούν τον σύγχρονο αναγνώστη, οι απολαυστικά δαιμόνιες ιστορίες μυστηρίου του Ρόμπερτ βαν Γκούλικ ζωντανεύουν με επιδεξιότατα την παλιά Κίνα.

 Όταν επιλέγεις να διαβάσεις βιβλίο με 600 σελίδες πρέπει να είσαι προετοιμασμένη ότι θα αργήσεις να το τελειώσεις, πόσο μάλλον όταν έχεις πολλές υποχρεώσεις. Έτσι και έγινε, με το μυθιστόρημα της Ρόζαμουντ Πιλτσερ, "Σεπτέμβρης".

 Επιστρέφω με έναν ακόμα διαγωνισμό βιβλίου για όλους εσάς τους βιβλιοφάγους αυτού του blog. Το βιβλίο είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα από την Jane Harper με τίτλο "Η Ξηρασία". Το διαβάζω και εγώ και ήδη μου φαίνεται πως έχει αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση. Αν επιθυμείτε να λάβετε μέρος, μπορείτε να επισκεφθείτε τον λογαριασμό μου στον Instagram, @_iasmos. 

 Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα πως το τρίτο βιβλίο της σειράς δεν θα μεταφραζόταν τόσο γρήγορα. Όμως μόλις το είδα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι αρκετά περίεργη και ενθουσιασμένη για τη συνέχεια. Είχα ήδη μάθει κάποιες λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει, κάποια στοιχεία για τους χαρακτήρες και δυστυχώς δεν εξεπλάγην όταν διάβαζα εκείνα τα σημεία στο βιβλίο. Βλέπετε αυτό γίνεται όταν ακολουθείς ξένους bookstagrammers και τα βιβλία αυτής της συγγραφέως είναι αρκετά διαδεδομένα.
 Αρχικά να δηλώσω πως είναι απίστευτα μεγάλο τόσο σε όγκο σελίδων όσο και σε όγκο γραμμών σε κάθε σελίδα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν έχεις να διαβάσεις κάτι και το απολαμβάνεις όπως εγώ έκανα, δύο βδομάδες τώρα. Τα γεγονότα δεν είναι ιδιαίτερα πολλά. Ωστόσο τραβάνε πολύ χρονικά. Το κυρίως θέμα, είναι ο πόλεμος μεταξύ της Πρίθιαν και του βασιλιά του Χάιμπερν.
 Προσωπικά θα κρατήσω δύο-τρία πράγματα που μου άρεσαν πάρα πολύ και σκηνές που με έκαναν να ανατριχιάσω. Αρχικά η σκηνή συνάντησης του Σούριελ με τη Φέιρα και η φυγή του Άζριελ και της Φέιρα από το στρατόπεδο του Χάιμπερν ήταν αξιόλογες. Ειδικά για ο Άζριελ είναι ένας χαρακτήρας που μετά από δύο βιβλία, επιτέλους τον βλέπουμε πιο συχνά και ξετυλίγονται περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα του. Επίσης η Νέστα και ο Κάσιαν είναι ένα πιθανό ζευγάρι, που σε αυτό το βιβλίο ξεκινά κάτι για το οποίο θα ήθελα να μαθαίναμε περισσότερα.
 Γενικά ο κάθε χαρακτήρας, θεωρώ πως πλέον, είχε να πει και να δείξει πιο πολλά. Ακόμα και ο Τάμλιν, ο οποίος όπως σίγουρα ξέρετε, θεωρείται μισητός χαρακτήρας εδώ τώρα μάλλον είναι αρκετά αδικημένος.
 Στο σύνολό του, ήταν αρκετά ενδιαφέρον, με όμορφες περιγραφές τόσο για τα μέρη όσο και για τους χαρακτήρες. Σε κάποια κομμάτια της μάχης, ίσως ήταν λίγο κουραστικό αλλά ο συναισθηματικός τόνος (μπορεί και το μελόδραμα) ήταν εμφανές σε κάθε σελίδα.

Λίγα λόγια: 
«Ένας εφιάλτης», είχα πει στον Τάμλιν. Εγώ ήμουν ο εφιάλτης. 
Η Φέιρα επιστρέφει στην Αυλή της Άνοιξης αποφασισμένη να συγκεντρώσει πληροφορίες για τις δολοπλοκίες του άρχοντα Τάμλιν και τις απειλές του να γονατίσει το βασίλειο της Πρίθιαν. Για να τα καταφέρει, πρέπει να παίξει ένα θανάσιμο παιχνίδι εξαπάτησης. Όμως και το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει τόσο στην ίδια όσο και στα πλάσματα που αποτελούν τώρα πια τον κόσμο της. 
Καθώς ο πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει, η Φέιρα πρέπει να επιλέξει ποιον από τους Μεγάλους Άρχοντες θα εμπιστευτεί και να βρει συμμάχους στα πιο απρόσμενα μέρη. 

 Πόσοι από εσάς μπορεί να ταυτιστήκατε με τον τίτλο; Αρκετοί, θεωρώ, αν διαβάζετε τα βιβλία με τον ίδιο ρυθμό που τρώτε. Και έτσι προστίθεται, μία ακόμα δυσκολία στη ζωή σας: το πως θα επιλέξετε βιβλίο από το βιβλιοπωλείο ή τη δημοτική βιβλιοθήκη. Ειδικά, όταν δεν έχετε κάποιο συγκεκριμένο στο μυαλό σας και απλά έχετε την ανάγκη να διαβάσετε κάτι.
 Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να σας δώσω κάποιες συμβουλές ως προς αυτό, γιατί και εγώ βρίσκομαι στην ίδια θέση. Ωστόσο, πολλές φορές τυχαίνει να γνωρίζω τουλάχιστον, σε ποιο είδος κλίνω αυτή τη φορά. Παραδείγματος χάρη κάπως έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για όλα τα βιβλία του Jo Nesbo. Απλά επισκέφθηκα το βιβλιοπωλείο, χωρίς κάποια προτίμηση. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καν ξεκινήσει να διαβάσω αστυνομική λογοτεχνία ή ψυχολογικό θρίλερ. Εν τέλει κατέληξα να διαβάζω το οπισθόφυλλο του ''Νυχτερίδα'' και από τότε δεν έχω αφήσει βιβλίο του αδιάβαστο.
 Επίσης έχω παρατηρήσει πως όταν πάω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλω, καταλήγω να κάνω καλύτερες επιλογές.
 Ωστόσο, είναι πάντα δύσκολο να κάθεσαι μπροστά από τις κατηγορίες, στα ράφια και να αναζητάς αυτό που θα σου κάνει το ''κλικ. Εντάξει, ίσως το παρουσιάζω κάπως υπερβολικό, αλλά δεν σας έχει τύχει; Κάποιες φορές, μπορεί να έρθει κάποιος υπάλληλος και να σας ρωτήσει ''Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο;''. Σε αυτή την ερώτηση έχω απαντήσει πάρα πολλές φορές με το ''αν μου έλεγες εσύ τι όντως ψάχνω, θα μου έσωζες τη ζωή''.
 Γι' αυτό κάντε μερικές ερωτήσεις στον εαυτό σας, πριν βγείτε στο κυνήγι για καινούργιο ανάγνωσμα. Το να καταλήξετε σε κατηγορία είναι μία πολύ καλή αρχή. Από εκεί και πέρα μην φοβάστε να κοιτάξετε παντού. Υπάρχουν πολλά βιβλία, κρυμμένα πίσω στα ράφια, καλυμμένα από τις νέες κυκλοφορίες και τα ανέκαθεν ''διάσημα''. Προσωπικά, δεν με πειράζει να περάσω ώρες εκεί μέσα. Θεωρώ, άλλωστε, πως είναι το φυσικό περιβάλλον μου. 

 Ομολογώ πως αυτό το μικρό βιβλίο είναι ό,τι πιο φιλοσοφικό διάβαζα αυτό το χρόνο. Ούτε φιλοσοφικό θα το αποκαλούσα ακριβώς, αλλά μάλλον ότι η Wolf γράφει ακολουθώντας τον ειρμό των σκέψεων της, στην κυριολεξία. Λίγο περίπλοκο σε κάποια σημεία και σίγουρα θα χρειαστεί να το διαβάσω ξανά για να μπορέσω να το κατανοήσω, πόσο μάλλον να γράψω μια ολοκληρωμένη και σωστή κριτική.

Λίγα λόγια:
Αν ζήσουµε άλλον έναν αιώνα –µιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις µικρές ζωές που ζούµε ατοµικά– και έχουµε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωµάτιο δικό µας η καθεµιά· αν συνηθίσουµε να έχουµε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουµε ακριβώς αυτό που σκεφτόµαστε· αν δραπετεύουµε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουµε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγµατικότητα· καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγµατικότητα… αν αντιµετωπίσουµε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει µπράτσο να πιαστούµε, αλλά ότι προχωράµε µόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσµο της πραγµατικότητας κι όχι µε τον κόσµο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώµα που τόσες φορές θυσίασε.

 Για τον Ιούλιο, συνέχισα με ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ, αυτή τη φορά της Alison Belsham. Ο τίτλος του ''Ο κλέφτης των τατουάζ'' μου τράβηξε αμέσως την προσοχή και τελικά είχε όντως αρκετά ιδιαίτερη υπόθεση, αν και σε μεγάλο μέρος του είναι προβλέψιμο. 
 Η Belsham γράφει για τον κόσμο των τατούαζ και η πρωταγωνίστρια της, η θαρραλέα και αρκετά αντιδραστική Μάρνι, καταφέρνει να αναμειχθεί σε μία πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Κάτι που μου έκανε εντύπωση και το οποίο δεν είχα συναντήσει ποτέ μέχρι τώρα σε αστυνομικό/ψυχολογικό θρίλερ είναι η σχέση αστυνομικού και μάρτυρα ή πρωταγωνιστή. Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί θα μπορούσατε να το διαβάσετε και εσείς, ωστόσο ήταν μία πολύ καλή πινελιά για να προσθέσει ενδιαφέρον.
 Επίσης ένα ακόμα αξιόλογο είναι, ότι υπάρχουν κεφάλαια, που η αφήγηση γίνεται από τη πλευρά του δολοφόνου. Ναι μεν ο αναγνώστης καταλαβαίνει τους λόγους και υπάρχει μια διαφορετικού τύπου αφήγηση, ωστόσο ο δολοφόνος δεν έχει κάποια απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία.
 Εν κατακλείδι προσωπικά το θεώρησα μέτριο βιβλίο, με όχι και τόσες πολλές ανατροπές, όμως αρκετά καλό σαν υπόθεση. 

Λίγα λόγια:
Ένας αστυνομικός στην πρώτη του υπόθεση δολοφονίας.
Μια καλλιτέχνιδα τατουάζ με ένα θανάσιμο μυστικό.
Και ένας διεστραμμένος δολοφόνος που ακονίζει τις λεπίδες του για να σκοτώσει ξανά...
Όταν η Μάρνι Μάλινς, καλλιτέχνιδα τατουάζ, ανακαλύπτει ένα παραμορφωμένο πτώμα, ο νεαρός ντετέκτιβ Φράνσις Σάλιβαν θα χρειαστεί τη βοήθειά της. Εκεί έξω τριγυρίζει ένας σίριαλ κίλερ, που αφαιρεί τα τατουάζ από το σώμα των θυμάτων του όσο είναι ακόμη ζωντανοί. Η Μάρνι γνωρίζει πολύ καλά τον κόσμο των τατουάζ, αλλά έχει τους δικούς της προσωπικούς λόγους να μην εμπιστεύεται την αστυνομία. Κι έτσι, όταν ανακαλύπτει τον επόμενο στόχο του δολοφόνου, αντιμετωπίζει και το δίλημμα: θα το πει στον Σάλιβαν ή θα κυνηγήσει μόνη της τον Κλέφτη των Τατουάζ; 

 Όποιος αναζητάει βιβλίο για την παραλία, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός, ένας βιβλιόφιλος θα αποκτήσει το έργο της Άλισον Μπέλσαμ "Ο κλέφτης των τατουάζ". Ένα πολύ ιδιαίτερο αστυνομικό θρίλερ, το οποίο έχω ξεκινήσει να διαβάσω και το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον. Μπορείτε παρακάτω να διαβάσετε λίγα λόγια γι' αυτό. Για να συμμετάσχετε στον διαγωνισμό δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το προφίλ μου στο instagram, @_iasmos.

 Λίγα λόγια:

 Όπως είναι ίσως προφανές, σε πολλούς από εσάς, μέσα στον Ιούνιο, διαβάσαμε το καινούργιο βιβλίο του Jo Nesbo, "Μαχαιρι". Ή αλήθεια είναι, πως προσπαθώ μάταια να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, για να γράψω μια αξιοπρεπέστατη κριτική. Ωστόσο δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Και αυτό διότι ο Nesbo, ξεπέρασε απλά τον εαυτό του.
Η σκοτεινότερη υπόθεση της ζωής του. Ο Χάρι Χόλε βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Η Ράκελ τον έχει διώξει από το σπίτι, έχει ξανακυλήσει στο ποτό, ενώ δουλεύει µε τον βαθμό αστυφύλακα κάτι ασήμαντες υποθέσεις.
Ο πρώτος δολοφόνος που συνέλαβε στην καριέρα του τον καταδιώκει. Ο διαβόητος βιαστής και δολοφόνος Σβάιν Φίνε κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος, αφού έχει εκτίσει την ποινή του, και είναι αποφασισμένος να συνεχίσει το εγκληματικό του έργο και να πάρει εκδίκηση από τον αστυνομικό που τον έκλεισε για τόσα χρόνια στη φυλακή.

 Άργησα αρκετά γι' αυτή τη κριτική, μα το βιβλίο το θεώρησα μέτριο για να μπορέσω να το διαβάσω σε λιγότερο από δύο βδομάδες. Προσωπικά, πιστεύω πως είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για κάποιον που αυτοαποκαλείται βιβλιοφάγος με τα όλα του. Ωστόσο το συγκεκριμένο ψυχολογικό θρίλερ, με κούρασε.

 Πρόσφατα διάβασα το δεύτερο βιβλίο αυτοβοήθειας στη μέχρι τώρα ζωή μου. Η αλήθεια είναι, ότι δεν προτιμώ αυτού του είδους τα βιβλία και σας έχω μιλήσει γι' αυτό, ωστόσο αυτά τα δύο που διάβασα ήταν αξιόλογα. 
 Το συγκεκριμένο, με αυτόν τον διόλου συνηθισμένο τίτλο, στόχο έχει την προσωπική σας ανάπτυξη. Ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Ανατρέπει πολλά από τα δεδομένα σας και σας εξηγεί πως εσείς επιλέγετε να είστε αδρανείς, απαισιόδοξοι και αποτυχημένοι. Ένα κεφάλαιο του ονομάζεται "είμαι προγραμματισμένος για να κερδίζω" και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για τον εξής λόγο: ανέφερε ένα περιστατικό όπως παραδειγματος χάρη τον τύπο σχέσεων που επιλέγετε να κάνετε. Αν θέλετε να καταλήξετε με κάποιον άνθρωπο και όχι να χωρίζετε συνεχώς πολλές φορές εσείς οι δύο ασυνείδητα το οδηγείτε στο τέλος. Και αυτό διότι έχετε προγραμματίσει τον εγκέφαλο σας να σκέφτεται πως σας αξίζει κάτι συγκεκριμένο, χωρίς απαραίτητα να είναι αλήθεια. Οπότε το γεγονός ότι χωρίζετε θεωρείται νίκη για εσάς γιατί πραγματοποιήσατε αυτό που έχετε προγραμματιστεί να κάνετε. 
 Ακούγεται τρελό, αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Είναι όμως, κάτι που ισχύει. Ο καθένας μπορεί να επιθυμεί κάτι αλλά πολλές φορές πρέπει να αλλάξεις και την οπτική σου για να το αποκτήσεις αυτό το κάτι. 
 Ενδιαφέρον βιβλίο στο σύνολο του. Σε ταρακουνάει, σε εγείρει την περιέργεια, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά σε επιπληττει με τον καλύτερο τρόπο. Δεν είναι όλα φωτεινά και χρωματιστά αλλά δεν είναι και απαίσια και τρομακτικά. Στόχος είναι να βγείτε από τη πραγματικότητα του μυαλού σας στην πραγματικότητα που ισχύει. 

Λίγα λόγια:

 Επανέρχομαι με ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο παίζει αρκετά με το μυαλό σου. Από τη στιγμή που διάβασα την περίληψη, κατάλαβα πως δεν θα βγάλω άκρη μέχρι την τελευταία σελίδα. Όπως και έγινε.
 Η πρωταγωνίστρια, Κλερ, δουλεύει για μια δικηγορική εταιρεία με σκοπό να "ψαρεύει" συζύγους που έχουν διαπράξει απιστία προς τη σύζυγό τους. Έτσι καταφέρνει και να συντηρείται και να σπουδάζει υποκριτική, κάτι που λατρεύει. Σε μια υπόθεση όμως, τα πράγματα πάνε στραβά γιατί η σύζυγος καταλήγει φρικτά δολοφονημένη. Έτσι η Κλερ αναγκάζεται να παίξει έναν ρόλο, ώστε να ανακαλύψει αν ο σύζυγος είναι δολοφόνος. Αυτό όμως θα προκαλέσει μια σειρά γεγονότων που κάθε άλλο προβλέψιμα δεν είναι πόσο μάλλον πιστευτά. Και αυτό διότι κάνεις δεν γνωρίζει ποιες πράξεις και λόγια είναι αληθινά και ποια αποτελούν μέρος του ρόλου.
 Μέχρι σχεδόν στη μέση, μπορεί ο αναγνώστης, να διακρίνει τι ισχύει και τι όχι. Από ένα σημείο και μετά όμως, που τα πράγματα δυσκολεύουν, λανθασμένα ακολουθεί και καταλαβαίνει αυτό που απλά διαβάζει. Μόνο όταν φτάσει στο τέλος, θα δει πως όλα ήταν απλά θέατρο και η Κλερ ακολουθούσε το σενάριο του ρόλου της τόσο καλά που είχε ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό. Πραγματικά, παρά πολύ καλό.

Λίγα λογια:

 Είχα την ευκαιρία και την χαρά να επισκεφθώ την έκθεση βιβλίου που γινόταν στη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς μόνο για λίγες μέρες. 
 Ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη διότι, δεν έχεις πάντα την τύχη να βλέπεις κάτι τόσο μεγάλο και ειδικά κάτι που αφορά τα βιβλία. Οπότε και πήγα την πρώτη κιόλας μέρα. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να πάω τη δεύτερη, για να δω την παρουσίαση της Claire Mackintosh, μα και αυτά που είδα με γέμισαν ούτως ή άλλως. 

 Τα περίπτερα ήταν πολλά. Στην αρχή, νομίζεις πως είναι μόνο ένας ο χώρος αλλά τελικά υπάρχουν τρεις γεμάτοι με περίπτερα από μικρούς και μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Για την ακρίβεια, 32 εκδοτικοί οίκοι και 137 συγγραφείς. Υπήρχαν όντως και χώροι για τις παρουσιάσεις βιβλίων, για εργαστήρια και πολλά άλλα.
 Απόλαυσα τις βόλτες γύρω από τους πάγκους που, ειλικρινά ήταν γεμάτοι με βιβλία, πολλά από τα οποία δεν γνώριζα, ενώ κατά τη γνώμη μου η κλασική λογοτεχνία και η ποίηση είχαν τη πρώτη θέση. Οι υπεύθυνοι ήταν επίσης ιδιαίτερα φιλικοί και είχαν να σου προτείνουν πολλά βιβλία. 
 Για να είμαι ειλικρινής δεν πήρα κάτι για εμένα, όσο απίστευτο και αν φαίνεται. Σε κάτι τέτοια γεγονότα, μου αρέσει να παρακολουθώ, να ζω λίγο σε αυτόν τον κόσμο των βιβλίων που είναι διαφορετικος από ότι σε ένα βιβλιοπωλείο ή μια βιβλιοθήκη. Απλά να περιφερομαι, να ακούω λόγια από εδώ και από εκεί σε κάθε βιβλιοπαρουσιαση και να βλέπω τον κόσμο.

 Έχω να δηλώσω πως είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως, αν και έχω στη συλλογή μου ένα δικό της. Ωστόσο, δεν μου τράβηξε το ενδιαφέρον, οπότε και το άφησα. 
 ''Το χρυσό κλουβί'', όμως ήταν πάρα πολύ καλό από την αρχή της ανάγνωσης. Βέβαια, ομολογώ πως υπήρξε μεγάλη προώθηση, αλλά και αποδοχή καθώς οι εκδόσεις Μεταίχμιο φρόντισαν να υπάρχουν πολλά υπογεγραμμένα αντίτυπα και δώρα, όπως ένα άρωμα και μία tote bag. Κατά τη γνώμη μου, πολύ αξιόλογη κίνηση και αρκετά πρωτοποριακή για τα δεδομένα της Ελλάδας, όσον αφορά το βιβλίο.
 Τώρα σχετικά με το ποια είναι η υπόθεση, θα αρχίσω λέγοντας πως πρόκειται για ψυχολογικό θρίλερ. Η Camilla Lackberg και ο Jo Nesbo είναι κατ' εμέ οι κυρίαρχοι και οι πιο ταλαντούχοι, όσον αφορά το αστυνομικό μυθιστόρημα και το ψυχολογικό θρίλερ. Το συγκεκριμένο κατακλύζεται από τον φεμινισμό, τη γυναικεία δύναμη, τη θέση της γυναίκας στην εργασία και την γυναικεία εκδίκηση.
 Η Φέι είναι μία πανέξυπνη γυναίκα, με σκοτεινό παρελθόν που γνωρίζει και παντρεύεται τον Τζακ. Η ίδια δημιούργησε και μόχθησε για την εταιρεία που τους έκανε πλούσιους και κυρίως που έκανε γνωστό τον Τζακ. Ωστόσο θυσίασε πάρα πολλά, ακόμα και την αυτοεκτίμηση της για όλα τα παραπάνω αλλά και για την οικογένεια τους. Εν τέλει βρίσκει τον άντρα της να την απατάει και μετά από μία αξιολύπητη προσπάθεια να τον πείσει να την αγαπήσει ξανά, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Αυτού του είδους την εκδίκηση που σε καταστρέφει ως προσωπικότητα, σε κάνει μισητό στο κόσμο και το καλύτερο είναι πως πρόκειται για μία εκδίκηση που έχει τα θεμέλιά της σε αλήθειες και γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. 
 Μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή της Lackberg, όσο και η Φέι ως χαρακτήρας. Σας έχω μιλήσει άπειρες φορές για το πόσο μεγάλη θαυμάστρια είμαι, της τεχνικής εναλλαγής είτε προσώπων είτε παρελθόντος-παρόντος, κάτι που η συγγραφέας εφαρμόζει. Από την αρχή μέχρι το τέλος είναι άρτια δομημένο και αν και ίσως στην αρχή δεν σου εξάπτει τόσο την περιέργεια στη συνέχεια, δεν θα μπορείς να το αφήσεις.

Λίγα λόγια:
Η Φέι μοιάζει να τα έχει όλα: έναν τέλειο σύζυγο, μια πολυαγαπημένη κόρη και ένα πολυτελές διαμέρισμα στην καλύτερη περιοχή της Στοκχόλμης. Όμως σκοτεινές αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία σ’ ένα γραφικό ψαροχώρι, τη Φιελμπάκα, τη στοιχειώνουν και νιώθει όλο και περισσότερο σαν φυλακισμένη σε χρυσό κλουβί. 
Κάποτε ήταν μια δυνατή και φιλόδοξη γυναίκα, πριν τα παρατήσει όλα για τον σύζυγό της τον Τζακ. Όταν διαπιστώνει πως εκείνος την απατά, ο κόσμος της Φέι γκρεμίζεται και μένει εντελώς ξεκρέμαστη. Είναι κυριολεκτικά καταρρακωμένη, ώσπου αποφασίζει να πληρώσει τον Τζακ με το ακριβές αντίτιμο της προδοσίας του, με τη δίκαιη εκδίκησή της. 
Το Χρυσό κλουβί είναι ένα γενναίο μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που τη χρησιμοποίησαν, την πρόδωσαν ώσπου να πάρει τη μοίρα στα χέρια της. Μια δραματική ιστορία εξαπάτησης, λύτρωσης και εκδίκησης. 

 Ντρέπομαι που σας ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι. Και αυτό διότι, δηλώνοντας συνεχώς φανατική αναγνώστρια αστυνομικών μυθιστορημάτων, θα έπρεπε να ξεκινήσω κατευθείαν από τα θεμέλια. Όλοι οι μεγάλοι σκανδιναβοί, αλλά και οι υπόλοιποι, συγγραφείς αστυνομικού έχουν διαβάσει Κρίστι, για να ακολουθήσουν μετά τον δικό τους δρόμο. Οπότε, σας υπόσχομαι ότι θα διαβάσω πολύ σύντομα.
 Προς το παρόν διάβασα το "Η Αγκάθα Κρίστι στο Οριαν Εξπρές" στο οποίο βλέπουμε την ίδια τη συγγραφέα μέσα στο γνωστό τρένο που έγραψε αργότερα το βιβλίο της.
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένα σχετικά μονότονο βιβλίο. Ωστόσο μου άρεσαν πάρα πολύ οι περιγραφές των τοπίων και των χωρών, όπως και οι περιγραφές των χαρακτηριστικών της εποχής όπως τα ρούχα και όλα τα υπόλοιπα. Αυτό ήταν κάτι, το οποίο κράτησα από το συγκεκριμένο βιβλίο. Επίσης ο τρόπος, με τον οποίο συνδέονται οι τρεις γυναίκες είναι πολύ ενδιαφέρον και σε εκπλήσσει.
 Ωστόσο, γενικά μπορώ να πω ότι το βαρέθηκα και θα προτιμούσα να διαβάσω κάποιο βιβλίο της ίδιας της Αγκάθα. 

Λίγα λόγια:
Σε µια προσπάθεια να ξεπεράσει το τραυµατικό της διαζύγιο µε τον Άρτσι Κρίστι, η Αγκάθα Κρίστι ταξιδεύει µε το Οριάν Εξπρές µε προορισµό τη Βαγδάτη. Σε αντίθεση, όµως, µε τον διάσηµο ήρωά της, τον Ηρακλή Πουαρό, δεν µπορεί να διευθετήσει µε τόση τάξη τα µυστήρια που συναντά σε αυτό το µοιραίο ταξίδι.
Η Αγκάθα δεν είναι η µόνη στο τρένο που έχει µυστικά. Οι δύο συνταξιδιώτισσές της έχουν κι εκείνες τα δικά τους βάρη. Ο γάµος της Κάθριν Κίλινγκ κατέληξε σε τραγωδία, σπρώχνοντάς τη σε µια δεύτερη σχέση βυθισµένη στο ψέµα. Η νιόπαντρη Νάνσι Νέλσον παραπαίει απεγνωσµένη καθώς προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι είναι έγκυος από άλλο άντρα. 
Οι τρεις γυναίκες δεν αποκαλύπτουν το παρελθόν τους η µία στην άλλη. Καθώς όµως το τρένο κατευθύνεται προς τη Μέση Ανατολή, οι παράλληλες τροχιές των ζωών τους θα διασταυρωθούν µε απρόβλεπτες συνέπειες…

 Είναι  ιδιαίτερο άρθρο, αυτή τη φορά, που δεν αφορά κριτική βιβλίου αλλά κριτική ενός μικρού eshop χειροποίητων προϊόντων για την περιποίηση όλου του σώματος, από τη Στέλλα.
 Την Στέλλα την ανακάλυψα μέσω Instagram - προφανώς- και δεν θα μπορούσα πάρα να ρίξω μια ματιά στα προϊόντα της. Βρήκα, λοιπόν, στερεά σαμπουάν, πηλους καθαρισμού προσώπου, lip balms με αρώματα που σε έκαναν να θες να τα φας. Δεν μπορούσα, λοιπόν, παρά να επικοινωνήσω μαζί της για να τα δοκιμάσω και εγώ η ίδια.
 Ήταν απίστευτα φιλική και εξυπηρετική μαζί μου και εν τέλει έλαβα ένα καλά προσταυτευμενο κουτί με lip balm με άρωμα σοκολάτας, cleanzing oleogel με τριαντάφυλλο και Chakra soap με λεβάντα. Περιττό να σας πω, πως μόλις το άνοιξα γέμισε ο τόπος μυρωδιές. Βέβαια, είχαμε και ένα μικρό ατύχημα καθώς το έλαιο από το oleogel λέρωσε το βαζάκι του. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με χειροποίητα, έτσι γίνεται και αυτή είναι η αποδείξη ότι όντως είναι χειροποίητα.

 Οπότε και εγώ δεν είχα πάρα να τα δοκιμάσω. Επειδή το πρόσωπο μου χρίζει ιδιαίτερης φροντίδας χρησιμοποίησα το oleogel με μια μικρή επιφύλαξη. Ωστόσο, έμεινα πολύ ευχαριστημένη τόσο κατά την εφαρμογή του, όσο και αργότερα. Λόγω μιας μίξης ακραίας λιπαρότητας και ξηρότητας σε συνδυασμό με μια ελάχιστη ακμή, απέφευγα να χρησιμοποιω προϊόντα σε μορφή λαδιού. Με το συγκεκριμένο όμως, έκανα μασάζ το πρόσωπό μου, το ξεπλυνα και στη συνέχεια, συνειδητοποίησα πως δεν είχε αφήσει καμία λιπαρότητα ούτε και μου ξηραινε το δέρμα. Αντίθετα ήταν απαλό και με μια ελαφριά γυαλάδα.

Στη συνέχεια, αντιστάθηκα να μην φάω το lip balm αλλά να το εφαρμόσω στα χείλη μου για να δω πως τα πάει από ενυδάτωση και διάρκεια. Ήταν αρκετά λιπαρό οπότε στην ενυδάτωση λειτούργησε πολύ ωραία όπως και στη διάρκεια, έχοντας υπόψη ότι ως lip balm δεν κρατάει πολύ. 

 Όσον αφορά το σαπούνι, το χρησιμοποιώ σε συγκεκριμένα μέρη του σώματος μου λόγω μεγάλης ευαισθησίας, όμως από μυρωδιά και εφαρμογή είναι καταπληκτικο. 
 Εν κατακλείδι, η Στελλα κάνει πολύ καλή δουλειά και από ότι φαίνεται δεν είναι μόνο εξυπηρετική αλλά πάνω από όλα κοιτάει τις ανάγκες του καθένα από εμάς. 

 Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου, που πάντα θες να τις θυμάσαι και στην ουσία δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Και αυτό διότι μένουν στην μνήμη σου ασυνείδητα και σε καθορίζουν ως άνθρωπο ακόμα και με μια λεπτομέρεια. Όχι, αυτή τη φορά δεν έχει να κάνει με βιβλίο, αλλά με τον εθελοντισμό σε μια μεγάλη πανεπιστήμιακη στην ουσία διοργάνωση.
 Ίσως κάποιοι να γνωρίζετε τα Ted, ομιλίες στο εξωτερικό (επί πληρωμή) για την αρχή, τις εμπειρίες του κάθε ομιλητή και πως μπορεί να παρακίνησει το κοινό μέσω της δικής του πορείας. Είναι πολλά πάραπανω από όσα σας λέω τώρα για να τα περιγράψω, οπότε ψάξτε το αν θέλετε. Εγώ λοιπόν, συμμετείχα ως εθελόντρια στο blog του TEDxAUTH. Στα Tedx οι ομιλητές έρχονται χωρίς πληρωμή για να μιλήσουν για τον ίδιο σκοπό που έρχονται και στα Ted.
 Η αλήθεια είναι πως στην αρχή, πίστευα πως απλά θα αρθρογραφω στο blog. Ωστόσο μόνο όταν ξεκίνησαν οι ετοιμασίες για το μεγάλο event κατάλαβα πως είμαι μέρος κάτι πολύ σημαντικού και αξιόλογου γεγονότος.
 Ομολογώ πως ήταν εξουθενωτικό, ιδιαίτερα αν ως blogger είσαι για ένα δωδεκαωρο μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφεις ταυτόχρονα με τις ομιλίες. Ομως, κατάφερα να γνωρίσω τόσους αξιόλογους άνθρωπους που ήταν μέρος του προγράμματος για να μην μιλήσω για τους εθελοντές και την ομαδα των "blogατζίδων", όπως ονομαζόμασταν.
 Είδα από κοντά και φωτογραφήθηκα με τον πάρα ολυμπιονίκη, Στέλιο Μαλακόπουλο, έναν από τους καλύτερους και συγκινητικους ομιλητές μας, κατά τη γνώμη μου. Ίσως ο μόνος που συγκίνησε τόσο πολύ με την ιστορία του. Πραγματικά θαύμασα τη δύναμη και το σθένος του, τον αγώνα που έκανε.
 Θα ήθελα μέσα σε όλα αυτά να προσθέσω και την επίσημη γνωριμία μου με τον Πυθαγόρα Ελευθεριάδη από την ελληνική κοινότητα του bookstagram, που ήταν θεατής και μέχρι τότε δεν κατάφερα να τον γνωρίσω από κοντά. Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που εκτός από τους ομιλητές και οι θεατές ήταν άτομα που ήξερα μέσω των social media και έκαναν υπέροχη δουλειά.
 Τέλος, είμαι ευγνώμων για την ομάδα, στην οποία ανήκα και δεθήκαμε μέσω των συχνών μας συναντήσεων και της σκληρής μας δουλειάς. Η υπεύθυνη του blog, Ειρήνη Αθανασοπούλου, την οποία είχα την τύχη να γνωρίζω πάλι από το bookstagram πριν με επιλέξει για το blog, ήταν καταπληκτική. Μια φιλία και συνεργασία που επίσης δεν θα κοιτάξω. Είμαι πραγματικά ευγνώμων και χαρούμενη για όσα έζησα!

  Συνεχίζουμε δυναμικά με τα αστυνομικά/ψυχολογικά θρίλερ που μου έχουν πάρει την καρδιά. Έτσι, είχα βάλει εδώ και καιρό στο μάτι το βιβλίο "το προηγούμενο κορίτσι" και τελικά κατάφερα να το διαβάσω πρόσφατα.
 Από τον τίτλο δεν μπορείς να καταλαβεις καθόλου περί τίνος πρόκειται. Ακόμα το περίεργο είναι πως ούτε και από την περίληψη στο οπισθόφυλλο γίνοταν κάτι. Και όμως το βιβλίο είχε, κατ'εμε να δώσει πολλά.
 Πρόκειται για ένα ενοίκιαζομενο σπίτι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα και με πολύ ιδιαίτερο αρχιτέκτονα. Παρακολουθούμε, λοιπόν, τις δύο ενοικιάστριες του, την Τζέιν και την Έμα να ζουν μέσα σε αυτό μετά τις άσχημες προσωπικές εμπειρίες που είχανε και τη σχέση τους με τον Εντουαρντ, τον αρχιτέκτονα.

 Είχα διαβάσει πριν καιρό μία συνέντευξη της Σύριας Yusra Mardini, στην εφημερίδα. Μία νεαρή πρόσφυγας να κατακτά τους Ολυμπιακούς δεν είναι κάτι που βλέπεις καθημερινά, πόσο μάλλον στις μέρες μας. 
 Πρόσφατα ανακάλυψα πως έχει κυκλοφορήσει βιβλίο με την ιστορία της, οπότε δεν είχα παρά να την μάθω. Με το προσφυγικό να έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, νομίζω πως το συγκεκριμένο βιβλίο σε βάζει ακόμα πιο βαθιά. Αυτό που ξεχωρίζει είναι πως, εδώ δεν έχεις να κάνεις με έναν απλό πρόσφυγα, αλλά με την ιστορία μίας νεαρής κοπέλας που αγαπά την κολύμβηση, είναι ταλαντούχα και πάνω από όλα τόσο δυναμική που κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε.
 Η ιστορία ξεκινάει με τη πρώτη επαφή της Yusra και της αδερφής της Sarah, στη πισίνα κάτω από την επίβλεψη του προπονητή πατέρα τους. Ο ίδιος ήταν παθιασμένος με το άθλημα και ήθελε πάση θυσία, οι κόρες του να ξεχωρίσουν. Αν και οι μεθόδους του ήταν κάπως ακραίες, σε όλο το βιβλίο δεν σταμάτησε να τις υποστηρίζει και ιδιαίτερα την Yusra. 
 Δεν θα ήθελα να αναφέρω πολλά, διότι το ίδιο το βιβλίο έχει να σας πει μία ολόκληρη ιστορία. Σε πολλά σημεία συγκινήθηκα και σε άλλα θύμωσα. Όντως θα σας προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα, όμως ένα είναι σίγουρο, αυτό το κορίτσι δεν έπαψε ποτέ να παλεύει και όπως λέμε "δεν σήκωσε μύγα στο σπαθί της".

Λίγα λόγια:
Μια αληθινή ιστορία που εµπνέει και συγκινεί• το επικίνδυνο ταξίδι µιας έφηβης προσφυγοπούλας προς τη σωτηρία• ο αγώνας ενός κοριτσιού να διεκδικήσει το δικαίωµά του στο όνειρο.

Βουτάω στα νερά που λαµπυρίζουν.

«Γιουσρά! Μα τι κάνεις εκεί;»

Βουτάω µέσα στα κύµατα, χωρίς να δώσω σηµασία στην αδερφή µου. Το πέλαγος µουγκρίζει πάνω από το σταθερό χτύπηµα του σφυγµού µου. Νιώθω το σωσίβιο να ανεβαίνει προς τα πάνω στο στήθος µου και βγαίνω στην επιφάνεια. Από τη βάρκα φτάνουν στα αυτιά µου προσευχές απόγνωσης.

Το κύµα κυλάει και ξαναφουσκώνει. Οι ριπές του νερού κοπανάνε το κεφάλι µου στα πλαϊνά της βάρκας. Το αλµυρό νερό µού τσούζει τα µάτια, γεµίζει το στόµα και τη µύτη µου. Ο αέρας κάνει τα µαλλιά µου µαστίγια γύρω από το κεφάλι µου. Η παγωνιά τρυπώνει στο σώµα µου, ξεκινώντας από τα πέλµατα και τις γάµπες και φτάνοντας ως τους µηρούς. Νιώθω τα πόδια µου να συσπώνται ανεξέλεγκτα.

«Γιουσρά! Ανέβα πάλι στη βάρκα».
Αρπάζοµαι πιο σφιχτά από το σκοινί. Δεν πρόκειται ν’ αφήσω την αδερφή µου µόνη της σ’ αυτό. Κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει όσο είµαστε εµείς εδώ. Είµαστε Μαρντίνι εµείς. Και κολυµπάµε.

Η Σύρια Yusra Mardini, η νεότερη σήµερα πρέσβειρα καλής θέλησης της Ύπατης Αρµοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που αγωνίστηκε µε την οµάδα των προσφύγων στους Ολυµπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας το 2016, καταγράφει την προσωπική της µαρτυρία από τους βοµβαρδισµένους δρόµους της Συρίας µέχρι τις πισίνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Σε πρώτο πρόσωπο παρακολουθούµε την αφήγηση της διαδροµής και των δυσκολιών µιας επίδοξης κολυµβήτριας, αλλά κυρίως ενός κοριτσιού που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του εξαιτίας του πολέµου µε τη λέξη «πρόσφυγας» στην πλάτη του. Το βιβλίο όµως δεν περιορίζεται στην περιγραφή του τρόµου και της απόγνωσης του πρόσφυγα• είναι πάνω απ’ όλα ένας ύµνος στους δεσµούς φιλίας που δηµιουργήθηκαν σε αυτή τη δύσκολη πορεία, στη δύναµη της θέλησης και του ανθρώπινου πνεύµατος αλλά και στην επιµονή της Mardini να κάνει, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, το παιδικό της όνειρο πραγµατικότητα, να αγωνιστεί στους Ολυµπιακούς.